Ik ben eigenlijk best wel blij met het christendom

Tijdens mijn jaren als postmoderne snotneus vond ik het vaak heerlijk om irrationele stellingen uit gelovige Christenen te trekken. Ook vond ik het altijd weer vermakelijk om hen de paradox van omnipotentie voor te leggen; als een god omnipotent is, kan hij dan een steen creëren die zo zwaar is dat god hem zelf niet op kan tillen?

Dat soort dingen. Ik ben nog steeds atheïst en nog steeds zie ik religie als een middel tegen metafysische jeuk, daar het altijd weer de notie van de vergankelijkheid van het bestaan ongedaan weet te maken, en als een middel dat vroeger nodig was om gezag over een massa te legitimeren.

Maar dat religie een maf goedje is, interesseert me niet langer. Wat mij wel interesseert wie er in staat en bereid is de moderniteit te verdedigen als het er op aan komt. Ik heb moeten constateren dat een significant deel van de groep die hiertoe bereid is, zichzelf christen noemt.

Vaker nog dan de VVD, zijn het de confessionelen die de uitwassen van de islam aan de kaak stellen. Vaak zijn het de confessionelen die willen dat Nederland blijft wat het ooit was: een land wier straatbeeld bepaald wordt door de Judeo-Christelijke traditie.

Overigens, die hele judeo-christelijke traditie bekt wel lekker natuurlijk, maar ik kan me nooit aan de waarheid ontrekken dat het judeo-christelijk samenleven tot voor kort vooral destructief is geweest. Maar dat terzijde.

In haar boek Nomade pleitte Ayaan Hirsi Ali voor een verbond tussen secularisten en christenen ter bestrijding van de professionele voorhoede van vrede en tolerantie. Dit voorstel oogstte kritiek, maar ik kan mij er nog altijd in vinden. Ja, confessionelen doen graag moeilijk over abortus en homoseksualiteit, maar dat laat onverlet dat er ook essentiële waarden zijn die zij gemeen hebben.

Sinds enige tijd ben ik juist blij met manifestaties van het christendom. Als Atheïst geniet ik bijvoorbeeld eigenlijk van de massale opkomsten rondom het installeren van een nieuwe paus. Dit omdat ik weet dat dit mensen zijn die net als ik willing and able zijn de Moslimbroeders, Mili Gorus, salafisten, wahabisten, de Ayatollahs en al hun kornuiten te behandelen zoals deze het verdienen behandeld te worden.

Mijn voorkeur gaat uit naar conservatieven modernisten die de moderniteit kunnen verdedigen zonder te leunen op het christendom. Maar wat doet deze voorkeur er nu eigenlijk toe? Als christenen hun geloof belijden op een manier die verenigbaar is met de moderniteit, en zich vanuit hun christelijke visie geroepen voelen de gevaarlijke elementen van de islam te bestrijden, dan is dat toch alleen maar winst?

Besides, there are no atheists in foxholes. Dit is wellicht geen waterdichte stelling, maar toch een waardevolle notie.