Globalisering slaagt waar ontwikkelingshulp faalt

De afgelopen twintig jaar hebben de armste inwoners van El Salvador, Costa Rica en China de grootste vooruitgang in welvaart gekend, blijkt uit een deze maand gepubliceerd onderzoek van de Wereldbank. Die landen hebben sinds de jaren tachtig een steeds liberaler economisch beleid gevoerd. Indertijd sprak men over een 'Washington Consensus' die, tot afgrijzen van linkse intellectuelen, door instituties als het Internationale Monetaire Fonds en de Wereldbank aan ontwikkelingslanden zou worden opgelegd. De critici hadden liever dat de Europese landen maar jaar op jaar geld bleven overmaken aan hun voormalige koloniën, ook al had dat in de voorgaande decennia weinig tot geen nut gehad.

De Washington Consensus, wat begrotingsdiscipline, privatiseringen en vrijhandel inhield, ging hand in hand met de globalisering. Critici vreesden dat vooral de grote bedrijven ervan zouden profiteren, maar nu blijkt dat ook de gewone man er flink op vooruit is gegaan.

Helaas gaat het in El Salvador minder goed sinds daar vier jaar geleden een linkse regering aan de macht kwam die de klok probeert terug te draaien, maar in de rest van de Derde Wereld gaat het over het algemeen een stuk beter.

Eerder dit jaar stelde het Britse weekblad The Economist vast dat het aantal wereldburgers dat in bittere armoede leeft in grofweg dezelfde periode met zo'n miljard is afgenomen. Terwijl de wereldbevolking tussen 1990 en 2010 met meer dan anderhalf miljard toenam, daalde het percentage dat van minder dan 1,25 dollar per dag moet rondkomen van 43 naar 21 procent.

Vooral in China is de armoede flink teruggedrongen. Tussen 1981 en 2010 zijn 680 miljoen Chinezen de armoede ontvlucht. Waar 84 procent van de bevolking van het Aziatische land dertig jaar geleden nog in bittere armoede leefde, is dat nu maar 10 procent. Het is niet toevallig dat de armoededaling inzette toen China de grenzen opengooide voor buitenlandse handel en Chineze bedrijven wereldwijd zaken gingen doen.

In Afrika is hetzelfde gebeurd. Terwijl de bevolking van Sub-Saharisch Afrika de afgelopen dertig jaar is verdubbeld, leeft minder dan de helft van de bevolking daar nog van 1,25 dollar per dag of minder. En ook daar is het de combinatie van liberaal economisch beleid en globalisering geweest die de enorme welvaartsstijging grotendeels verklaart, niet de miljarden aan ontwikkelingshulp waar vooral de, dikwijls corrupte, elite van profiteerde.

Dus waarom blijven de wereldverbeteraars hier in het Westen, die zeggen op te komen voor de arme mensen in ontwikkelingslanden, zich zo vaak verzetten tegen vrijhandel en kapitalisme?