IMF uit kritiek op Stabiliteits- en Groei Pact

Dit Pact regelt een aantal economische afspraken waaraan eurozonelanden moeten voldoen teneinde de waardevastheid van de munt te garanderen. Het bekende criterium van maximaal 3% begrotingstekort en de norm van maximaal 60% staatsschuldquote zijn onderdelen van dit Pact. Het IMF stelde echter in haar jaarlijkse bijeenkomst, die zij met elke contributant heeft, dat:

Het IMF stelt vast dat dit Pact niet werkt voor de eurozone. Niet verwonderlijk, gelet op de grote verschillen tussen de economieën van de lidstaten, zoals wij van DDS Finance al zo vaak hebben herhaald. Vreemd genoeg stelt het IMF niet dat een streng bezuinigingsbeleid ook slecht is voor de private sector, maar het is in elk geval winst dat het IMF kritiek heeft op de blinde regelzucht van de eurotechnocraten van de Commissie, die teveel bevolkt wordt door mensen die nog nooit in de 'echte' maatschappij hebben gewerkt, maar hun hele leven ondergedompeld zijn geworden in het warme bad van met belastinggeld betaalde overheidsbanen.

Niettemin concludeerde het IMF dat de economische groei van de eurozone uiterst zwak bleef, vooral wat betreft investeringen van de private sector:

Dit is een belangrijke constatering, die bevestigt dat de muntunie niet werkt en dat 'geld' als zodanig geen economische groei aanzwengelt, maar het perspectief dat ondernemers en bedrijven zien in de toekomst. Het S&GP is desastreus gebleken voor de investeringen van de private sector in de getroffen landen. Klaarblijkelijk vinden ondernemers die toekomst van de eurozone als geheel zwak, en daar hebben ze natuurlijk ook alle reden toe. In onderstaande grafiek is te zien, dat in de zwakke eurolanden de investeringen, uitgedrukt als percentage van het BBP, zijn gedaald na het uitbreken van de crisis:

Niet alleen heeft het strenge bezuinigingsbeleid het korte termijn herstelvermogen van de landen ondermijnd, het is ook desastreus voor het (middel-)lange termijn groeipotentieel. De (middel-)lange termijn gevolgen van het gevoerde bezuinigingsbeleid zijn desastreus voor zowel de koopkracht van burger en bedrijf, als voor de kwaliteit van de arbeidsmarkt van het betreffende land, doordat veel hoogopgeleiden naar elders verkassen.

De technocratische aanpak van de Europese Commissie en de ECB van de eurocrisis heeft simpelweg onvoldoende oog voor de grote verschillen, die bestaan tussen de eurozonelanden. Het is bizar en pijnlijk tegelijk, dat het IMF, als onderdeel van de troika, hen daar nu op moet wijzen. Overigens verwacht ik niet, dat de Commissie zich hier veel van aan zal trekken, overtuigd als zij zijn van hun eigen voortreffelijkheid. Ik heb de huidige Commissie nog nooit op een 'mea culpa' kunnen betrappen. Maar misschien, dat bij de wisseling van de wacht, dit najaar, er wat meer zelfkritiek en vooral wat meer gezond economisch verstand de Commissie binnenkomt.

Het gevoerde bezuinigingsbeleid voor de begrotingszondaars heeft natuurlijk volkomen voorspelbare resultaten opgeleverd: een krimpende economie, massa werkloosheid en lagere belastinginkomsten. The worst of both worlds. Maar het is natuurlijk nooit te laat om van het verkeerde pad af te keren, al gebiedt de eerlijkheid te zeggen, dat de kwaliteit van de arbeidsmarkt van de getroffen landen in Zuid-Europa ernstige schade heeft opgelopen door het massale vertrek van de best opgeleiden in hun land. Ik heb in diverse columns al eens eerder gewezen op dit aspect, dat een rechtstreeks gevolg is van het gevoerde economische 'kip-zonder-kop' beleid.

Maar dit is nog niet alles. Het 'doormodderbeleid' met betrekking tot de eurozone, het 'wachten op economisch herstel', de hoop dat dit herstel zich 'als vanzelf' zal voltrekken, berust op valse hoop. Het gevoerde beleid zorgt er intussen wel voor dat hele samenlevingen ontwricht zijn en dat de toekomst van een hele generatie op het spel staat. Hét probleem is de eenheidseuro, die met één rente 'to rule them all', voorkomt, dat een natie met het beheer over haar eigen munt in relatief korte tijd haar economie een impuls kan geven.