De Nederlandse stikstofregels: 'Een lachwekkende hoeveelheid vogelkak', zegt wetenschapsjournalist

In Nederland is de toegestane uitstoot van stikstof per bedrijf, nabij kwetsbare natuurgebieden, een schamele 0,07 gram per hectare per jaar. Ter vergelijking: in Duitsland mogen bedrijven 300 gram uitstoten, en in Denemarken zelfs 700 gram. Dat is maar liefst 10.000 keer meer dan wat in ons land is toegestaan. Dit leidt tot merkwaardige situaties: "De consequentie is dat aan de Nederlandse kant van de grens niets mag, terwijl aan de Duitse kant van de grens een boer allerlei dingen mag doen. Daar krijgt de Duitse boer ook Europese subsidie voor. Dat is niet uit te leggen."

De belachelijk lage norm van 0,07 gram stikstof kan, volgens Jaspers, worden vergeleken met "een enkel vogelpoepje". Om dit te illustreren, legt hij uit: "Als er één keer een gans overvliegt die wat laat vallen op een gebied te grootte van twee voetbalvelden, dan is de grenswaarde van de stikstofdepositie die een boerderij mag veroorzaken bij een natura 2000-gebied bereikt."

Jaspers bekritiseert de gevolgen van deze strenge normen op ironische wijze en stelt dat dit leidt tot oneerlijke concurrentie tussen boeren in verschillende landen. Bovendien suggereert hij dat de Nederlandse aanpak bijdraagt aan een verspilling van tijd en middelen, zonder dat het daadwerkelijk een significant effect heeft op de bescherming van kwetsbare natuurgebieden.

Sterker nog, zegt Jaspers, de kritische depositiewaarde heeft "helemaal geen relatie met effect op natuur."

"Een kritische depositiewaarde voor heide is zes of zeven kilo per hectare per jaar. Wij praten over vergunningen die worden ingetrokken voor een beetje extra uitstoot van een halve gram," zegt hij ook nog. Wat de ridiculiteit hiervan natuurlijk onderschrijft.