EIB fileert stikstofbeleid: woningbouw mag niet langer gegijzeld worden

Volgens EIB-directeur Taco van Hoek kan de bouwsector onmiddellijk vlotgetrokken worden als het kabinet durft te kiezen voor een realistische ondergrens voor stikstofuitstoot. De voorgestelde grens van 1 mol is al tien keer soepeler dan de belachelijk strenge nulgrens die tot nu toe werd gehanteerd, en nog altijd twintig keer strenger dan de 21 mol in Duitsland – een land dat, let wel, óók gewoon binnen de EU valt.

Waar buurlanden op een nuchtere manier omgaan met stikstofuitstoot – door te kijken naar de werkelijke impact op natuur – leeft Nederland onder een technocratisch rekenterreur-regime. Elk project dat ook maar één milligram stikstof uitstoot, wordt tegengehouden, zelfs als het gaat om tijdelijke en volstrekt verwaarloosbare emissies.

Het gevolg? Jonge gezinnen blijven gevangen op zolderkamers, starters kunnen geen kant op, bouwbedrijven gaan failliet en de huizenprijzen blijven op krankzinnig niveau. En waarom? Omdat een handjevol radicale milieubureaucraten zich verschanst achter een wetenschappelijke waanvoorstelling van nul-risico – iets wat, zoals Van Hoek terecht stelt, volstrekt onmogelijk is.

Wat deze hele situatie nóg schrijnender maakt: de Raad van State beroept zich op de Europese Habitatrichtlijn, maar verdraait de inhoud ervan volledig. Volgens Van Hoek biedt deze richtlijn juist ruimte voor een belangenafweging, waarbij ook economische, sociale en regionale factoren een rol mogen spelen.

De koppeling die de Raad maakt – eerst natuurherstel, dán pas woningbouw – is nergens terug te vinden in Europese regelgeving. Het is een interpretatie van activistische rechters en ambtenaren die koste wat het kost hun stikstof-ideologie willen redden, zelfs als dat betekent dat een generatie Nederlanders geen huis kan kopen of bouwen.

Van Hoek zegt het glashelder: de wetenschap kan nooit volledige zekerheid bieden over minuscule uitstoot. Maar dat betekent niet dat we dan maar alles moeten blokkeren. Juist het hanteren van een praktische ondergrens – zoals 1 mol – maakt het mogelijk om het voorzorgsbeginsel rationeel toe te passen.

Volgens het EIB kunnen met deze norm minstens 80.000 extra woningen gebouwd worden, en bovendien tegen lagere kosten. Het alternatief is: nóg jaren stilstand, nóg meer druk op de woningmarkt, en nóg meer maatschappelijke woede over een politiek die luistert naar Milieudefensie in plaats van naar haar eigen bevolking.

Wat Nederland nodig heeft, is géén vergroening door verlamming, maar een heldere keuze voor balans: natuur én woningen. Geen symboolpolitiek, maar maatwerk. Geen technocratische dictaten, maar gezond verstand. De 1 mol-grens is geen vrijbrief voor vervuiling – het is een rationele ontsnappingsroute uit een zelfgecreëerde crisis.

Laat het kabinet – en vooral minister Mona Keijzer – dan ook eindelijk kleur bekennen: volgt men de Duitse lijn van bouwen met gezond verstand, of blijft men gevangen in het Nederlandse moralisme van nul komma nul? Wie de toekomst van Nederland serieus neemt, kiest voor bouwen, wonen en leven.