Maar Raisa prikte dat roze zeepbelletje bruut kapot: “Volgende keer in Amsterdam Nieuw-West met z’n allen.” Want dáár, beste lezer, is de homo-acceptatiegraad nul komma nul. Dáár vind je de ‘kansenparels’ die door links zo romantisch worden opgehemeld – totdat ze hun ware, homofobe gezicht tonen.

Toch was het een bont gezelschap: D66’ers met glitterjassen, VVD’ers met regenboogpins, GroenLinksers in full drag-make-up – allemaal samen “voor de liefde”. Wat een lofzang op diversiteit moest zijn, werd een gênante freakshow van zelfgenoegzaamheid. Niemand durfde te vragen waarom ze juist in Boedapest staan te poseren, waar Orbán zogenaamd het boegbeeld van intolerantie is.

De waarheid is harder: de Hongaren malen niet eens zo om hun Nederlandse gasten. Ze lachen misschien om de rare pakken, maar gúnnen hen wel de ruimte. Voor het western-Instagramplaatje is Boedapest dus perfect: exotisch genoeg voor likes, veilig genoeg om weg te komen zonder echte weerstand.

Wie écht ballen heeft, paradeert niet in Boedapest maar in de wijken van onze eigen hoofdstad. Amsterdam Nieuw-West bijvoorbeeld, waar de regenboog niet eens het zebrapad haalt zonder bespuugd te worden. Dáár heerst de ongenoemde sharia van culturele eer. Dáár kun je als homostel maar beter elkaars hand loslaten als de school uitgaat.

Raisa weet dat. Ze woont in Nederland, niet in een Instagram-paradijs. Ze ziet de schrikbarende cijfers: Nederlandse homo’s vermijden massaal bepaalde buurten, de tolerantiewaarde in migrantengemeenschappen ligt dramatisch laag. En toch blijven VVD en D66 dit cultuurprobleem toedekken met de lievelingsterm “inclusie”. Inclusie, jawel – zolang het maar niet botst met import-ideologieën, zolang het maar niet schuurt op straat.

Het is daarom geen toeval dat aanhangers PVV, FVD en SGP openlijk applaudisseren voor Raisa’s frontale aanval. Zij benoemen al járen de olifant in de kamer: massa-immigratie uit culturen die onze vrijheden verachten. Maar de kartelpartijtjes – VVD, NSC, PvdA-GroenLinks, noem het hele clubje maar op – kruipen weg achter holle praatjes over ‘dialoog’ en ‘samenleven’.

Zodra het ongemakkelijk wordt, duiken ze onder in commissievergaderingen of een alles verhullend enquête-rapport. Ze weten donders goed dat een regenboog­stoet door Nieuw-West binnen vijf minuten ontaardt in een puinhoop. Dus verkiezen ze Boedapest, waar hun prinsheerlijke selfies veilig zijn voor bakstenen van deug-dissonanten.

De kwestie raakt de kern van het politieke gevecht in Nederland: vrijheid verdedigen of vrijheid verkwanselen. Rechts kiest voor het eerste; links kiest voor het laatste. Blommestijn, Wilders en Baudet zien dat Nederland splijt op waarden. Ze eisen maatregelen: immigratiestop uit landen waar LHBT-haat standaard is, harde integratie-toets, directe deportaties bij geweld.

Links, gesteund door VVD-opportunisten, stikt ondertussen in intersectionele koortsdromen. Ze dempen elke kritiek met racisme-beschuldigingen. Resultaat? Homo’s vluchten uit stadswijken en de regenboogvlag wordt ingeruild voor angst. Maar hé, op Instagram ziet het er lekker uit: #LoveIsLove, #Proud, #Equality. Hypocrisie in twaalf megapixels.

Raisa’s boodschap is simpel maar vernietigend: kom je regenboogpak tonen waar het echte leven speelt, of hou je mond. Geen glossy excuses meer, geen toespraken op veilige podia. Politici die echt staan voor gelijkheid, stappen de pleinen van Nieuw-West op – met camera’s uit, zonder politie-cordon. Durf het gesprek aan met de jongens die lachen om gay-koppels. Durf de ouders te vertellen dat eerwraak onacceptabel is.

Wie dat níet doet, kiest voor marketing boven moraal. Precies daarom krijgt Blommestijn zoveel bijval van gewone Nederlanders. Zij voelen hoe de staat hen in de steek laat onder het mom van diversiteit. Zij weten dat de regenboog niets waard is als hij ophoudt bij de stadsring.

Boedapest was een circus. De echte arena ligt in Amsterdam Nieuw-West, Kanaleneiland, de Schilderswijk. Dáár wordt beslist of Nederland een vrij land blijft of afglijdt naar tribale druk.

Wie liever blijft deugen in ver-van-mijn-bed-oorden maakt zichzelf belachelijk. Want uiteindelijk zal de kiezer niet oordelen op kleurige selfies, maar op lef. En lef toon je in de achtertuin, niet op een veilige citytrip.