Rijswijk gooit handdoek in de ring: ‘fatbike-overlast’ niet meer te handhaven door tekort aan personeel

Burgemeester Huri Sahin schreef in een brief aan de gemeenteraad dat de intensieve controles van de afgelopen zomer niet langer zijn vol te houden. Er is simpelweg te weinig capaciteit en de pakkans is te laag.

“De constatering en verbalisering moeten door een opsporingsambtenaar worden gedaan. De pakkans is klein, het effect beperkt,” aldus Sahin.

Kortom: de gemeente erkent openlijk dat ze het niet meer aankan.

Maar wat opvalt, is de manier waarop het probleem wordt benoemd. Overal wordt gesproken over ‘fatbike-overlast’, alsof de fietsen zelf de dader zijn. Terwijl het in werkelijkheid natuurlijk gaat om jongeren die met fatbikes door winkelgebieden racen, intimideren, en regels aan hun laars lappen.

De burgemeester, de media en zelfs de politie spreken over “fatbike-problemen”. Alsof het een kwestie van techniek is - een nieuw type vervoermiddel dat “overlast veroorzaakt”.

Maar laten we eerlijk zijn: het probleem is niet de fiets, maar wie erop zit.

Diezelfde jongeren zouden net zo goed problemen veroorzaken met scooters, steps of skateboards. De fatbike is alleen het nieuwste speeltje. Het echte probleem is het gedrag: groepsvorming, agressie, intimidatie, gebrek aan opvoeding en nul respect voor regels.

Inwoners en ondernemers in het stadscentrum klagen niet over banden of frames - ze klagen over huftergedrag. Over jongeren die met 40 km/u door voetgangersgebieden scheuren, tegen winkelruiten rijden en verbaal uitdagen wie er iets van zegt.

Maar in plaats van dat gedrag aan te pakken, verschuilt de politiek zich achter het woord ‘fatbike’.

De gemeente Rijswijk zegt nu “niet genoeg personeel” te hebben om door te pakken. Dat klinkt bekend, want het is dezelfde smoes die we overal horen: te weinig handhavers, te weinig politie, te weinig capaciteit.

Tegelijkertijd worden miljoenen uitgegeven aan klimaatcampagnes, “inclusieve” subsidies en bestuurlijke projecten die niets bijdragen aan veiligheid op straat.

De prioriteiten liggen scheef. De burger die zich onveilig voelt in zijn eigen winkelcentrum krijgt te horen dat “de pakkans te klein” is. De jongeren die zich misdragen, weten ondertussen dat ze gewoon hun gang kunnen gaan - want niemand grijpt in.

Het resultaat? De goeden lijden onder de kwaden, en de kwaden lachen het systeem uit.

Het Bogaard Stadscentrum is voor veel inwoners van Rijswijk een herkenbare plek. Maar het imago verandert snel. Waar vroeger gezinnen rustig konden winkelen, is het nu een plek geworden waar jongeren met hun fatbikes door de menigte razen.

De politie en boa’s proberen incidenteel op te treden, maar zelfs de burgemeester geeft toe dat de pakkans “verwaarloosbaar” is. Dat is niets anders dan een capitulatie.

En met deze opgave stuurt Rijswijk een helder signaal: wie overlast veroorzaakt, hoeft niet bang te zijn voor consequenties.

Wat dit beleid vooral doet, is een generatie bevestigen in het idee dat regels vrijblijvend zijn. Want als de overheid het niet eens meer probeert, waarom zouden jongeren zich er dan nog iets van aantrekken?

En als een burgemeester openlijk toegeeft dat er “niet genoeg handhavers” zijn, dan zegt ze eigenlijk: het is hier vrij spel.

Het gevolg laat zich raden: meer overlast, meer intimidatie, meer angst bij bewoners en ondernemers.

De gemeente Rijswijk zegt te kampen met “fatbike-overlast”, maar iedereen weet wat er echt aan de hand is. Niet de fiets, maar de jongeren die erop zitten - vaak allochtonen - maken de stad onveilig. En zolang bestuurders dat niet durven uitspreken, blijven we het probleem bestrijden met woorden in plaats van daden.