Wolven slachten tientallen schapen in Gelderland en Drenthe - zelfs ‘wolfwerende hekken’ houden ze niet meer tegen

Boeren spreken van een rampzalige week. Ondanks ‘wolfwerende’ hekken blijven kuddes massaal ten prooi vallen aan de roofdieren. De meldingen komen uit onder meer Nijkerk, Putten, Biddinghuizen, Dwingeloo, Echten, Wilhelminaoord en Kootwijkerbroek - dat laatste dorp werd bijzonder hard getroffen.

Daar werden in één nacht 14 schapen doodgebeten en nog eens 11 dieren zo zwaar verwond dat ze moesten worden afgemaakt.

Het meldpunt schreef er droog bij: “Sterkte voor de eigenaar.” Maar achter dat zinnetje schuilt pure wanhoop. Boeren die hun dieren met zorg grootbrengen, worden week na week geconfronteerd met verscheurde karkassen in hun eigen weilanden.

Wat deze golf van aanvallen extra alarmerend maakt, is dat veel getroffen boeren hun land al hadden beveiligd. Wolfwerende rasters, elektrische draden, extra verlichting - niets lijkt te helpen.

De dieren springen, kruipen of wringen zich er alsnog doorheen. En zodra één wolf binnen is, volgt de rest.

Volgens Geen Wolf tonen de recente aanvallen aan dat de huidige maatregelen niet werken. De populatie breidt zich uit, jonge wolven zwerven steeds verder en verliezen de natuurlijke schuwheid die ze ooit hadden.

In Garderen werd zelfs een groep van “vijf à zes wolven, inclusief welpen” gezien terwijl ze een drukke weg overstaken. De boodschap is duidelijk: de wolf hoort allang niet meer in de wildernis - hij staat in het midden van onze samenleving.

Terwijl wolven vrij rondzwerven en schapen afmaken, blijft het kabinet de dieren volledig beschermen. De wolf mag niet worden verjaagd, laat staan afgeschoten. Boeren mogen alleen schadevergoeding aanvragen - als ze tenminste kunnen aantonen dat hun dode dieren écht door wolven zijn gedood.

Een onmogelijke bureaucratische strijd, terwijl de roofdieren gewoon terugkomen.

De situatie is zó absurd dat zelfs wolfwerende hekken, betaald met belastinggeld, niet meer genoeg zijn. De boeren zijn de dupe van een ideologische obsessie: de droom van “wilder Nederland” waarin roofdieren zogenaamd een ecologisch evenwicht herstellen.

In de praktijk herstellen ze alleen hun eetlust - met de schapen van gewone mensen.

De wolf heeft een Europese beschermingsstatus. Nederland kan dus niet zelfstandig besluiten om de populatie in te perken, tenzij Brussel toestemming geeft.

En daar wringt de schoen. Zelfs nu wolven regelmatig dicht bij dorpen, wegen en kinderboerderijen worden gezien, houdt de politiek de rug recht - voor Brussel, niet voor de burger.

Het ministerie van Landbouw roept al jaren dat “samenleven met de wolf” mogelijk is, maar nergens in Europa lukt dat zonder slachtoffers. Duitsland, Frankrijk, Spanje: overal groeit de overlast, overal stapelen de dode dieren zich op.

En Nederland, het dichtstbevolkte land van Europa, denkt dat het hier wél kan.

Het is een kwestie van tijd voordat er niet alleen dieren, maar ook mensen in gevaar komen. Wolven die gewend raken aan dorpen en mensen, verliezen hun angst. En als ze schapen kunnen doden achter hekken, is het wachten tot ze ook huisdieren of zelfs kinderen in het vizier krijgen.

Boeren zijn het zat. Natuurbeheerders zijn het zat. En zelfs herders die jarenlang pro-wolf waren, draaien inmiddels bij.

Het is tijd dat het kabinet de beschermingsstatus van de wolf heroverweegt - niet uit wraak, maar uit realisme. Want wie alle roofdieren beschermt, beschermt uiteindelijk niemand meer.

De balans is zoek. De wolf wordt beschermd, de boer wordt geofferd. Tientallen dode schapen in één week, huilen in de nacht, stilte in Den Haag. En dan durft men te spreken over “natuurherstel”. Wat hier gebeurt, is geen herstel. Het is beleid dat roofdieren beschermt – en gewone Nederlanders in de steek laat.