Schokkend misbruik in zorginstelling: kwetsbare bewoners vernederd, gefilmd en gedeeld op Snapchat

Dit is geen incident. Dit is een regelrechte mensonterende schending van vertrouwen.

En het ergste? Deze bewoners – die vaak functioneren op het niveau van een kind van 0 tot 3 jaar – konden zich niet eens verweren. Ze wisten niet wat hen werd aangedaan. Ze begrepen het niet. En juist daarom is dit zo ziekmakend.

Bestuursvoorzitter Jan van Ginkel van Sirjon zegt dat het om “expliciet, respectloos en vernederend beeldmateriaal” gaat. Seksuele handelingen zouden er niet op te zien zijn, maar dat maakt dit geen haar minder ernstig.

De filmpjes zijn maandenlang in omloop geweest – negen maanden lang, in een besloten groep. Hoe besloten die groep ook mag zijn geweest, dit betekent: – Dat niemand van die zes op de rem trapte. – Dat niemand zijn mond opendeed. – Dat het systemisch was.

En dat is misschien nog wel het meest verontrustende: zes mensen die het moreel kompas zó kwijt zijn dat ze dit normaal zijn gaan vinden.

Sirjon heeft tot nu toe aangifte niet uitgesloten. Pardon? Niet uitgesloten?

Als dit geen strafbaar gedrag is, dan kunnen we de hele rechtsstaat wel opdoeken. – Het bewust filmen van mensen met een verstandelijke beperking – Het delen van die beelden zonder toestemming – Het bespotten en vernederen van weerloze mensen

Dat zijn geen disciplinaire misstappen. Dat zijn misdrijven.

Het is de taak van het Openbaar Ministerie om hier keihard op te acteren. Dit moet een zaak van landelijk belang worden. Niet wegmoffelen onder het tapijt van ‘interne maatregelen’.

Wat misschien nog het meest wringt, is de toon van sommige reacties: – “Ze waren goed opgeleid en ervaren.” – “We zijn geschokt.” – “We willen zorgvuldig communiceren met de cliënten.”

Allemaal waar. Maar: waar is de woede? Waar is het moreel kompas? Want deze mensen waren niet alleen cliënten. Ze waren mensen. Mensen die 24 uur per dag zorg en liefde nodig hebben, en juist daarom zijn toevertrouwd aan professionals.

Professionals die hen verraadden.

En voor ons als samenleving is er ook werk aan de winkel. Want als dit kan gebeuren op een woonlocatie in Bodegraven, hoeveel meer locaties zijn er waar dit óók gebeurt – maar nog niemand spreekt?

Wie geen stem heeft, moet een bondgenoot hebben. En dat zijn wij. Want dit is Nederland op z’n allerschaamst. En dat mag nooit meer gebeuren.