Woonmarkt ingestort: vrije huur €1.856 per maand, middenhuur weggevaagd - dit is beleid dat faalt

Dat is geen woningmarkt meer. Dat is een exclusieve club voor mensen met dubbele inkomens of expatcontracten.

En terwijl de prijzen blijven stijgen, wordt de zogenoemde middenhuur - bedoeld voor gewone Nederlanders - systematisch afgebroken. Wat nog werd gepresenteerd als “betaalbaar alternatief” voor koopwoningen of sociale huur, blijkt volstrekt onrendabel voor verhuurders. Gevolg: ze verkopen massaal hun woningen zodra een huurder vertrekt.

Wat resteert is een woningmarkt die volledig op slot zit. En de politiek? Die kijkt toe. Of erger nog: doet alsof dit allemaal een onbedoeld neveneffect is van goedbedoeld beleid.

De middenhuur was het paradepaardje van oud-minister Hugo de Jonge. Met veel bombarie werd in 2024 een systeem ingevoerd waarbij woningen tussen de 900 en 1.184 euro per maand werden gereguleerd. Goed idee, zo leek het. Want het zou die vergeten groep - de mensen die te veel verdienen voor sociale huur maar geen hypotheek kunnen krijgen - eindelijk lucht geven.

Maar iedereen in de sector waarschuwde: tegen die maximale huur is het niet rendabel te verhuren.

En inderdaad: precies dat is gebeurd. Verhuurders die hun woningen onder de middenhuurgrens moesten verhuren, haakten af. Zodra de huurder vertrok, werd het pand verkocht. Geen nieuwe huurder, geen middenhuurwoning meer.

Wat overbleef, is de enige “markt” die nog bestaat: de vrije sector. En daar gelden geen limieten - behalve wat mensen nog nét kunnen betalen.

Voor wie denkt dat €1.856 een uitzondering is: dat is nu de gemiddelde prijs in de vrije huursector. In steden als Amsterdam, Utrecht en Haarlem ligt het bedrag nog hoger. Jongeren, starters en gezinnen kunnen het simpelweg niet meer opbrengen. Alleen mensen met salarissen ver boven modaal maken nog kans.

De politiek weet dit. De cijfers zijn niet nieuw. En toch blijft het stil in Den Haag. Ministers spreken over “maatwerk” en “monitoring”, maar ondertussen verzuipt een hele generatie in huurprijzen die elk realiteitsgevoel voorbij zijn.

Studenten en starters blijven thuis wonen. Gezinnen trekken naar België of Duitsland. Vaste banen worden opgegeven voor deeltijd en thuiswerken in goedkopere regio’s.

Nederlanders passen zich aan een falend systeem aan, terwijl de verantwoordelijken zich achter modellen en plannen verschuilen.

Wat wél consequent wordt verzwegen in het debat: de rol van massamigratie. Elk jaar komen tienduizenden migranten naar Nederland. En vrijwel allemaal hebben ze binnen de kortste keren recht op huisvesting. In veel gemeenten krijgen statushouders voorrang op sociale huurwoningen. Studentenhuisvesting wordt overspoeld door internationale studenten, en de universiteiten blijven ze binnenhalen.

De woningbouw blijft ver achter. Niet omdat het niet kan, maar omdat het niet mág. Stikstofregels, bezwaarprocedures, eindeloze rapporten - alles is belangrijker dan daadkracht.

En intussen worden Nederlanders de stad uitgeprijsd.