Ziekenhuizen willen suikertaks én defensiegeld voor de zorg - nog meer bemoeizucht vanuit de witte jassen

Met andere woorden: nog meer overheidsbemoeienis in wat mensen eten en drinken.

Volgens de ziekenhuizen moet de overheid het zorgstelsel “aanpassen” zodat preventie loont. Maar in de praktijk betekent dat gewoon: hogere belastingen, meer regels, minder vrijheid.

UMCNL zegt letterlijk dat het tijd is voor “een beweging van zorg naar gezondheid” - alsof Nederlanders massaal dom, ongezond en onverantwoordelijk zijn en het kabinet de rol van ouder moet spelen.

De academische top van de zorgsector pleit voor een glijdende schaal van suikerheffingen: hoe zoeter het drankje of product, hoe meer belasting erop.

Maar wie bepaalt dat? En wat is “te zoet”? Het is het zoveelste voorbeeld van paternalisme vermomd als beleid.

Vandaag is het suiker, morgen is het zout, daarna rood vlees of alcohol. De staat bepaalt wat je eet, ziekenhuizen applaudisseren en de burger betaalt.

Het idee dat hogere prijzen mensen zouden dwingen gezonder te leven, is bovendien allang ontkracht. Wat er wél gebeurt: lage inkomens betalen relatief meer, terwijl fabrikanten simpelweg nieuwe ‘gezonde’ varianten op de markt brengen met evenveel calorieën en andere rotzooi.

Kortom: geen gezonder land, alleen duurdere boodschappen.

Alsof de bemoeizucht nog niet ver genoeg ging, vinden de ziekenhuizen ook dat een deel van het Defensiebudget naar de zorg moet.

Nederland heeft in NAVO-verband afgesproken méér geld aan defensie te besteden - maar UMCNL wil daar nu een stuk van afsnoepen. Volgens hen moeten we “niet alleen voorbereid zijn op conflicten, maar ook op pandemieën en klimaatverandering.”

Pardon? Sinds wanneer is klimaatverandering een medische aangelegenheid?

Defensie moet tanks, munitie en soldaten betalen - niet ziekenhuisdirecties die menen dat CO₂ ook een gezondheidsrisico is. Deze manier van denken is precies waarom Nederland alles tegelijk wil oplossen, maar niets echt doet: ieder belang roept “wij horen ook bij Defensie!” en de belastingbetaler draait op voor de rekening.

Wat UMCNL “van zorg naar gezondheid” noemt, is in werkelijkheid van vrijheid naar controle.

De zorgsector krijgt steeds meer macht over beleid, belasting en gedrag. Van de antirookcampagnes tot het alcoholbeleid en nu de suikertaks: alles moet via dwang en regelgeving. Alsof mensen niet zelf kunnen nadenken over wat ze eten.

En ondertussen blijven de echte problemen in de zorg gewoon bestaan:

In plaats van introspectie kiest men de makkelijke weg: wijs naar de burger.

Het idee dat burgers hun gezondheid alleen serieus nemen als de overheid ze dwingt, is diep beledigend. Nederlanders betalen al miljarden aan zorgpremies en belasting. Nu moet daar dus nog een suikertaks bovenop.

Het past perfect in de trend waarin de overheid niet meer vertrouwt op de verantwoordelijkheid van burgers, maar ze behandelt als kinderen die bij het snoeprek weggetrokken moeten worden.

En dat allemaal onder de vlag van “preventie” - een woord dat in Den Haag altijd eindigt in meer overheidsmacht.

De academische ziekenhuizen willen meer macht, meer geld en meer regels. Ze noemen het “gezondheid”. Maar wat het in werkelijkheid is, is pure bemoeizucht: een overheid die je portemonnee en je vrijheid tegelijk afpakt - zogenaamd voor je eigen bestwil.