Britse man met Down overlijdt na 9 dagen zonder eten in ziekenhuis: pure verwaarlozing

Zijn dood is geen medische vergissing. Het is systematisch falen, onverschilligheid en - laten we het beestje bij de naam noemen - een vorm van stille euthanasie voor mensen die ‘te veel zorg’ zouden vragen. Dit is het gezicht van een zorgsysteem dat stuk is, waar bureaucratie en ideologie belangrijker zijn geworden dan mensenlevens.

Adrian had het aan zijn zus en vader nog duidelijk gezegd: "Lesley, ik wil niet dood." Maar terwijl hij in het ziekenhuisbed lag, werd hij letterlijk uitgehongerd. Zijn familie dacht dat hij via een sonde of infuus gevoed werd. Dat bleek niet zo te zijn. Niemand had het hun verteld. Geen arts, geen verpleegkundige, niemand.

Volgens het officiële onderzoeksrapport was Adrian onterecht als ‘niets per mond’ aangemerkt. Een administratieve vergissing, zeggen ze. Een technische fout. Maar zelfs dat is ontoelaatbaar. Hoe kan het dat een volwassen man negen dagen geen voeding krijgt en niemand het opmerkt? Waar zijn de controles, de zorgvuldigheid, de menselijkheid?

Het ziekenhuis zegt inmiddels ‘maatregelen’ te hebben genomen en ‘lessen te hebben geleerd’. Dat soort holle frasen horen we in Nederland ook keer op keer. Maar ondertussen sterven kwetsbare mensen in instellingen waar ze beschermd zouden moeten worden.

De NHS - het ooit zo geroemde Britse zorgstelsel - is veranderd in een bureaucratische nachtmerrie waar personeelstekort, gebrek aan scholing en woke-beleid mensenlevens kosten. En dit is niet alleen een Brits probleem. Ook in Nederland zien we dezelfde symptomen: overwerkte zorgverleners, gebrek aan kennis over mensen met een verstandelijke beperking, en vooral een toenemende kilte in de manier waarop met deze mensen wordt omgegaan.

Laten we een confronterende vraag stellen: was dit ook gebeurd als Adrian geen verstandelijke beperking had gehad? De trieste waarheid is dat er in ziekenhuizen - zowel in Groot-Brittannië als in Nederland - een stille hiërarchie bestaat. Ouderen, verstandelijk beperkten, chronisch zieken: ze worden vaker gezien als ‘kostenpost’ dan als volwaardige mensen.

Activisten en families van slachtoffers waarschuwen al jaren dat mensen met een verstandelijke beperking niet serieus genomen worden in de zorg. Ze worden overgeslagen, genegeerd, en in het ergste geval letterlijk vergeten - tot de dood erop volgt.

En let op: dit soort misstanden worden meestal pas ontdekt als een familie aan de bel trekt, of - zoals hier - als iemand sterft en de media het oppikken. Wat gebeurt er allemaal waar niemand naar kijkt?

Adrians dood is niet alleen tragisch. Het is een waarschuwing. Want een samenleving die het toelaat dat kwetsbare mensen in ziekenhuizen verhongeren, is een samenleving die zijn morele kompas volledig kwijt is.

Dit gaat niet over links of rechts. Dit gaat over de kern van beschaving: hoe we omgaan met onze zwaksten. Als het systeem hen verwaarloost, laat sterven zelfs, dan is het systeem rot tot op het bot.