Oekraïense jongeren raken de weg kwijt in Nederland - gemeenten luiden de noodklok

Uit een inventarisatie onder gemeenten blijkt dat bijna de helft van hen zich ernstig zorgen maakt. De jongeren kampen met mentale problemen, trauma’s, verveling en vooral een totaal gebrek aan toekomstperspectief.

Ze zitten vast: te oud om opgevangen te worden als kind, te jong om echt hun eigen leven op te bouwen. En niemand die weet hoe lang dit nog gaat duren.

Volgens de rondgang die deze week werd gepubliceerd, ziet 46 procent van de gemeenten dat het mentaal bergafwaarts gaat met Oekraïense jongeren. Eén op de drie gemeenten meldt zelfs dat de situatie het afgelopen jaar is verslechterd.

De gemeente Eindhoven zegt het ronduit:

Anders gezegd: Nederland vangt ze wel op, maar helpt ze niet verder. De opvang is massaal, maar niet menselijk.

Voor veel van deze jongeren is de oorlog inmiddels geen tijdelijk hoofdstuk meer, maar een permanent gegeven. Ze leven al jaren in tijdelijke opvang, vaak met hun moeder, terwijl vaders aan het front staan of onvindbaar zijn.

Ze kunnen moeilijk integreren: geen vast onderwijs, geen duidelijk werktraject, geen zekerheid over verblijfsstatus. De aanvankelijke dankbaarheid maakt plaats voor apathie en frustratie.

Nederland biedt onderdak, maar geen richting. En dat begint zich te wreken.

Gemeenten zien jongeren afhaken van school, vereenzamen en soms zelfs afglijden in drank- of gedragsproblemen. Er is nauwelijks begeleiding, want de maatschappelijke organisaties die dat moeten doen, zijn overbelast of uitgeknepen door bezuinigingen.

Het probleem laat zien wat er misgaat in de bredere Nederlandse opvangaanpak. We zijn goed in noodhulp en cijfers, maar slecht in menselijke continuïteit. Een dak boven het hoofd? Ja. Een toekomst? Nee.

Er is geen plan, geen visie, geen route naar zelfstandigheid. Alles is tijdelijk - en “tijdelijk” duurt nu al ruim tweeënhalf jaar.

De jongeren zitten gevangen tussen twee werelden: hun oude thuis dat in puin ligt en een nieuw land dat geen plek voor hen heeft.

Gemeenten draaien op voor de opvang, maar missen middelen en bevoegdheden. Ze signaleren de problemen, maar Den Haag kijkt de andere kant op. Het gevolg: lokale overbelasting en een generatie jongeren die onzichtbaar wegzakt in wanhoop.

Dit is het logische gevolg van een politiek die wel vluchtelingenstromen organiseert, maar geen beleid heeft voor wat daarna komt. Het is niet “opvang”, het is langzaam verdwijnen in bureaucratie.

Deze jongeren hebben recht op meer dan alleen een veldbed en een maaltijd. Ze hebben recht op een toekomst - óf op duidelijkheid dat hun toekomst elders ligt.

Door niets te beslissen, laat Nederland hen bungelen. En dat maakt van vluchtelingen geen overlevenden, maar slachtoffers van ons eigen beleid.