Oud-premier Hasina gaf bevel tot moord op demonstranten - nu bij verstek ter dood veroordeeld

Het speciaal tribunaal dat haar veroordeelde, was ironisch genoeg in 2010 door Hasina zelf opgericht - zogenaamd om oorlogsmisdadigers uit het verleden te berechten. Maar het waren haar eigen daden die uiteindelijk onder datzelfde mandaat vielen. Het ultieme voorbeeld van hoe absolute macht altijd omslaat in bloedvergieten.

Wat de zaak extra schokkend maakt, is de onomstotelijke bewijsvoering. In een uitgelekt telefoongesprek bevestigde Hasina zelf dat ze veiligheidstroepen had bevolen dodelijk geweld te gebruiken. “Schiet waar je ze ook maar vindt,” zei ze letterlijk over haar eigen burgers. Geen waarschuwing, geen onderhandeling - gewoon vuur openen.

Dat is geen hard optreden. Dat is bewust georganiseerde onderdrukking met dodelijke middelen. En dit ging niet om terroristen of gewapende opstandelingen. Dit ging om demonstranten - burgers, studenten, moeders en vaders - die simpelweg opkwamen voor vrijheid en democratie.

In plaats van af te treden of dialoog aan te gaan, koos Hasina voor geweld. Toen de protesten wekenlang aanhielden, vluchtte ze uiteindelijk naar India - waar ze sindsdien onderdak krijgt. India weigert haar uit te leveren, ondanks herhaalde verzoeken uit Bangladesh. Onbegrijpelijk.

Hasina regeerde Bangladesh tussen 1996-2001 en opnieuw vanaf 2009 tot haar vlucht in 2024. Al die tijd hield ze de touwtjes stevig in handen. Een linkse machtspolitica, met steun van bureaucraten en buitenlandse NGO’s, die zich presenteerde als “progressieve hervormer”. Ondertussen werkte ze stelselmatig de oppositie tegen, kneep de pers af, en vergreep zich aan de democratische instellingen.

Klinkt bekend? Het patroon is universeel. Een zelfbenoemde ‘verlichte’ leider krijgt alle ruimte van het Westen, zolang de juiste retoriek wordt gebruikt. Klimaat, vrouwenrechten, internationale stabiliteit - het zijn de magische woorden waarmee zelfs brute dictatuur wordt goedgepraat.

Wat er écht gebeurde in Bangladesh? Een totalitaire machtsgreep. Kritiek werd monddood gemaakt. En toen het volk opstond, werd het neergemaaid.

De veroordeling van Hasina leidde tot heftige reacties in Bangladesh. Tegenstanders vierden de uitspraak met optochten en gejuich. Nabestaanden van slachtoffers spreken van gerechtigheid na anderhalf jaar onbegrip en rouw. Maar de aanhangers van Hasina? Die gingen juist de straat op om te rellen, bommen te gooien, en gebouwen in brand te steken.

Het toont opnieuw de destructieve kracht van persoonlijkheidscultus en politieke verblinding. Zelfs nu ze juridisch is neergehaald, blijft Hasina's invloed giftig doorsijpelen in het openbare leven. Het land is letterlijk verscheurd tussen mensen die vrijheid willen, en fanatici die hun leider vereren als een heilige.

De doodstraf is in deze zaak geen symbool - het is een noodzaak. Wie eigen burgers massaal laat neerschieten om zijn macht te behouden, moet tot het uiterste worden berecht. Hasina heeft haar eigen rechtbank gecreëerd - en nu, tragisch en terecht, viel ze in haar eigen val.

Deze zaak laat zien wat er gebeurt als de wereld zijn ogen sluit voor misbruik van macht zolang het in het ‘juiste’ ideologische kamp zit. Maar het laat ook zien wat er kan gebeuren als mensen opstaan, bewijzen boven tafel komen, en gerechtigheid zegeviert.

Mogen meer naties de moed hebben om hun leiders aan te pakken. En mogen wij de moed hebben om onze waarden ook hier onverschrokken te verdedigen.