Europese Commissie schreeuwt over ‘genocide’ in Gaza, maar doet… niets

Maar laten we eerlijk zijn: als dit werkelijk haar overtuiging is, waar blijft de actie? Want als je zegt dat er een genocide plaatsvindt, heb je dan niet ook de morele én politieke plicht om direct maatregelen te nemen tegen Israël?

Ribera sprak aan de Parijse universiteit Sciences Po:

Vorige maand zei ze nog dat de situatie “veel kenmerken van een genocide” had. Nu is ze duidelijker. En dat maakt haar de eerste vertegenwoordiger van de Europese Commissie die zo expliciet de term gebruikt. Daarmee sluit ze zich aan bij organisaties als de internationale vereniging van genocideonderzoekers (IAGS), die eerder deze week verklaarden dat de Israëlische operatie in Gaza wél degelijk als genocide kan worden gekwalificeerd.

Dat is een zeer zware beschuldiging. Want “genocide” is niet zomaar een politiek scheldwoord, het is een term die in internationaal recht direct verplichtingen oproept.

En precies daar wringt de schoen. Want als Ribera écht meent wat ze zegt, dan zou de Europese Commissie nu al sancties moeten opleggen aan Israël. Dan zou Brussel wapendeals moeten blokkeren, diplomatieke betrekkingen moeten opschorten en economische druk moeten uitoefenen.

Maar dat gebeurt niet. Waarom? Omdat de EU verdeeld is. Sommige landen (zoals Spanje, Ribera’s eigen thuisbasis) willen harde maatregelen. Andere landen, zoals Duitsland en Nederland, blijven Israël juist steunen en verdedigen. Het resultaat: Brussel kletst, maar handelt niet.

Door het woord “genocide” in de mond te nemen, maakt Ribera zichzelf en de Commissie ongeloofwaardig. Want als er werkelijk een genocide gaande is, hoe kun je dan níet ingrijpen? De EU deed dat wél toen Rusland Oekraïne binnenviel – sancties, steun, wapens, de volle mep. Maar als Israël volgens een eigen vicevoorzitter genocide pleegt, dan beperkt men zich tot mooie toespraken en lege verklaringen.

Dit is niet alleen hypocrisie, het is ook gevaarlijk. Want het laat zien dat de EU morele standaarden selectief toepast. Tegen Rusland wordt alles uit de kast gehaald. Tegen Israël houdt men zich stil, ondanks dezelfde retoriek.

Het woord “genocide” is het zwaarste wat er is in de internationale politiek. Het roept herinneringen op aan Rwanda, aan Srebrenica, aan de Holocaust. Als je dat woord gebruikt, kun je niet doen alsof het business as usual blijft. Dan moet je handelen.

Door dat niet te doen, maakt Ribera niet alleen zichzelf maar de hele Europese Commissie belachelijk. Want de boodschap is duidelijk: in Brussel regeert niet de moraal, maar de politieke belangen. Israël mag niet te hard worden aangepakt, want dat verdeelt de Unie. Dus kiest men voor de lafste optie: grote woorden, nul daden.

Daarmee toont Ribera precies het probleem van de EU. Men spreekt graag met verheven woorden, maar zodra er consequenties zouden moeten volgen, trekt men zich terug. Haar uitlatingen maken indruk in de krantenkoppen, maar veranderen niets aan de werkelijkheid in Gaza.

En zo onthult dit incident precies wat Europa is geworden: een praatclub die stoere woorden verkoopt, maar zelden bereid is om ernaar te handelen.