Syrische terugkeer faalt volledig: dwang is nu de enige optie

Zes maanden na de machtswisseling in Syrië verblijven ruim 28.000 Syriërs nog steeds in Nederlandse asielzoekerscentra. De cijfers zijn praktisch identiek aan die van vóór de val van Assad. En dat, terwijl de Nederlandse regering — met steun van de PVV — alles uit de kast heeft gehaald om vrijwillige terugkeer te stimuleren.

Een terugkeerregeling, een pauze op asielaanvragen, en politieke oproepen vanuit Den Haag: het mocht allemaal niet baten.

De feiten liegen er niet om. Slechts 330 Syriërs maakten gebruik van de regeling om vrijwillig terug te keren. Een fooi op de tienduizenden die zich hier in azc’s bevinden, in afwachting van een procedure waarvan niemand weet of die ooit nog wordt hervat.

Het kabinet mag dan zeggen dat er „een grote informatiebehoefte” is onder Syriërs, maar de waarheid is dit: de overgrote meerderheid wil helemaal niet terug. En waarom zouden ze ook? Met gratis onderdak, recht op opvang, en uitzicht op verblijf – hoe onzeker dat formeel ook is – is Nederland een paradijs vergeleken met Aleppo of Damascus.

De hoop dat mensen ‘uit zichzelf’ terug zouden gaan, is dus compleet misplaatst. Sterker nog: het beleid van vrijwilligheid is keihard gefaald.

De PVV heeft dit als geen ander door. Wilders’ en Baudets oproep om 60.000 Syriërs zo snel mogelijk terug te sturen klinkt steeds logischer. Want ja, volgens buitenlandse experts is meer dan de helft van Syrië veilig. Grote steden worden weer opgebouwd, er is een nieuwe machtsstructuur, en de burgeroorlog lijkt tot een einde te zijn gekomen.

De enige reden waarom mensen niet terugkeren, is omdat ze dat niet hoeven. Zolang Den Haag blijft knikken en faciliteren, zullen zij blijven zitten. En dat kunnen we ons moreel, maatschappelijk én financieel niet veroorloven.

Geen opvang voor onze ouderen, maar wel 28.000 Syrische asielzoekers in afwachting van niets? Dat is Nederland anno 2025.

Het is simpel: als mensen uit een land komen dat weer veilig is, dan vervalt de asielgrond. Ook als iemand hier al vijf jaar zit. Ook als iemand hier al zogenaamd 'ingeburgerd' is (wat betekent dat trouwens?).

De Nederlandse wet moet ruimte geven om dat soort verblijfsstatussen te herzien als de omstandigheden in het herkomstland veranderen. Precies zoals dat nu met Syrië het geval is.

In plaats van nóg meer geld pompen in integratie, opvang en verlenging van verblijfsvergunningen, moet de overheid investeren in terugkeer. Niet vrijwillig. Niet vrijblijvend. Maar verplicht.

Dit alles speelt zich af terwijl onze eigen samenleving kreunt onder woningnood, zorginfarcten en stijgende kosten. Hoe is het in vredesnaam nog te verantwoorden dat tienduizenden Syrische asielzoekers in complete stilstand maanden- en jarenlang azc-plekken bezetten, zonder uitzicht op iets anders dan... blijven?

Zij hebben niets te zoeken in Nederland, en Syrië wacht. Het is aan Den Haag — aan het kabinet-Schoof, en met name aan minister Marjolein Faber — om nu de rug recht te houden.

Vrijwillige terugkeer is dood. Dwang is het enige dat nog werkt. En als we onze verzorgingsstaat, onze veiligheid en onze sociale samenhang willen behouden, dan is dat ook precies wat er moet gebeuren.