Hilarische jaren 90-komedie met Jackie Chan krijgt 'trigger warning': "aanstootgevend"

Tijdens een recente uitzending op de Amerikaanse zender USA Network verscheen er vóór de openingsscène een opvallende mededeling: “We houden allemaal van onze buddykomedies... maar deze film werd in een andere tijd gemaakt. Ter info: bepaalde uitbeeldingen, taalgebruik en humor kunnen inmiddels als gedateerd of zelfs aanstootgevend worden ervaren.”

De kern van de kritiek op Rush Hour zit in de typische jaren ’90-humor: grove stereotypen, scherpe oneliners, cultureel ongemak – maar allemaal bedoeld binnen de context van satire en het wederzijdse onbegrip tussen twee compleet verschillende personages. Jackie Chan speelt de serieuze inspecteur Lee uit Hongkong, terwijl Chris Tucker als hyperactieve LAPD-agent Carter overloopt van bravoure en slechte grappen. Precies dát gaf de film zijn charme, en miljoenen kijkers konden dat destijds prima waarderen. De film bracht wereldwijd 244 miljoen dollar op en leidde tot twee vervolgen.

Laten we wel wezen: een inhoudelijke waarschuwing is géén censuur. De film wordt immers ongewijzigd getoond. Iets vergelijkbaars gebeurde eerder met Blazing Saddles, waarbij HBO Max een drie minuten durende inleiding toevoegde door filmwetenschapper Jacqueline Stewart. Een beetje duiding dus, geen aanpassing van de film zelf.

Toch voelen veel kijkers zich inmiddels betutteld. Zoals regisseur Quentin Tarantino het verwoordde: “Ik verwerp het woord ‘gekwetst’. Iedereen kan zich door álles gekwetst voelen. Eerlijk gezegd denk ik dat het in de meeste gevallen – en natuurlijk zijn er uitzonderingen – vooral het eerste reflex is van een zeer bekrompen geest.”

Misschien is dat wel de kern van de frustratie. Steeds meer kijkers voelen zich niet beschermd, maar behandeld als kleine kinderen. Alsof ze zelf niet kunnen inschatten dat een film uit 1998 andere normen hanteert dan een film uit 2025.

De discussie rond Rush Hour draait uiteindelijk niet om die ene komedie, maar om een bredere cultuurverschuiving. Er lijkt een diep wantrouwen te bestaan jegens het publiek – alsof mensen massaal hun morele kompas verliezen zodra ze een oneliner van Chris Tucker horen die vandaag de dag “gevoelig” ligt.