Lale Gül toont stuitende arrogantie en spuugt op de gewone man: ‘Alleen academici in de Kamer, weg met de poffertjesbakker!’

Het fragment is tenenkrommend. Gül, die zelf sociologie studeert (u weet wel, de studie van de werkloosheid), babbelt vrolijk mee met de elitaire opvattingen van Jort Kelder. Het gaat specifiek over PVV-Kamerlid Rachel van Meetelen, een onderneemster die jarenlang met een poffertjeskraan haar brood verdiende. In de ogen van de elite is dat iets minderwaardigs. Want wat weet iemand die met haar poten in het beslag en de klei staat nou van 'complexe dossiers'?

Lale Gül windt er geen doekjes om. Ze citeert Jort Kelder instemmend:

Over Rachel van Meetelen (PVV) wordt smalend gedaan: "Een poffertjeskraan had zij. En toen was er een discussie van 'moeten er niet meer van dat soort mensen in de Kamer hebben?' ... Dus oliebollenbakkers, schilders... Jort Kelder zegt: natuurlijk niet!" En Gül sluit af met: "Op zich ben ik het daar wel mee eens."

Laten we deze redenering eens fileren. Volgens Gül en Kelder heb je een universitaire graad nodig om te "snappen wat een stikstofcrisis is". Mag ik even heel hard lachen? De 'stikstofcrisis' is een papieren tijger, verzonnen door... juist, academici! Het zijn de rekenmeesters, de juristen en de theoretici die modellen hebben gebouwd die niet stroken met de werkelijkheid, waardoor de bouw en de boeren op slot zitten.

Een boer (vaak mbo-geschoold) snapt meer van de natuur dan honderd D66-bestuurskundigen bij elkaar. Een ondernemer met een poffertjeskraan snapt meer van de economie, van risico nemen, van regelgeving en van hard werken dan een carrièrepoliticus die vanuit de collegebanken de Kamer in rolt (zoals Wierd Duk eerder vannacht al treffend analyseerde).

Het idee dat een papiertje gelijk staat aan wijsheid of bestuurskracht, is de grootste leugen van onze tijd. Kijk naar Mark Rutte (historicus), Sigrid Kaag (arabiste) en Rob Jetten (bestuurskundige). Allemaal academici. En wat hebben ze gedaan? Ze hebben het land naar de rand van de afgrond gebracht.

De Tweede Kamer heet 'Volksvertegenwoordiging'. Het woord zegt het al: het moet een afspiegeling zijn van het volk. Niet van de stafkamer van de Universiteit van Amsterdam. Als we alleen maar theoretici in de Kamer zetten, krijgen we beleid dat op papier klopt, maar in de praktijk desastreus is. Dat zien we nu al decennia gebeuren.

We hebben juist méér poffertjesbakkers, slagers, verpleegkundigen en vrachtwagenchauffeurs nodig. Mensen die weten wat het betekent als de dieselprijs stijgt. Mensen die weten hoe het voelt als je personeel niet kunt betalen door belastingdruk. Dat soort types zijn een verademing in een zee van grijze, inwisselbare scriptie-schrijvers.

Dat Lale Gül, die zelf uit een milieu komt dat door de elite vaak met de nek wordt aangekeken, zich nu bij diezelfde elite voegt om neer te trappen naar de gewone man, is stuitend. Ze is geassimileerd door de grachtengordel. Ze is een D66'er geworden in denken en doen.

Raymond Mens, die ook aan tafel zat, was het gelukkig oneens met deze onzin. En terecht. Intelligentie is niet hetzelfde als opleiding. En opleiding is niet hetzelfde als geschiktheid.

Iemand die een succesvol bedrijf heeft opgebouwd met het verkopen van poffertjes, heeft meer managementvaardigheden en mensenkennis dan een ambtenaar die zijn hele leven nota's heeft geschreven.

Lale Gül en Jort Kelder mogen lekker in hun ivoren toren blijven zitten met hun dikke boeken en hun dedain. In de echte wereld, de wereld van de PVV-stemmer en de BBB-stemmer, weten we wel beter. Wij bouwen dit land, wij voeden dit land, en wij houden dit land draaiende. Niet de sociologen.