Syrië houdt verkiezingen – maar extremisten regeren al

Want hoewel Assad inderdaad van het toneel verdwenen is, heeft zijn vertrek de deur wijd opengezet voor een minstens zo gevaarlijke machtsovername – door extremisten. De huidige machthebber, Ahmed al-Sharaa, staat aan het hoofd van een gewapende islamitische coalitie die zich in niets onderscheidt van jihadistische groepen als Al-Qaida en ISIS.

Het regime van Assad was allesbehalve vrij – maar het was wel seculier en stabiel. Wat er nu voor in de plaats is gekomen, is een machtsstructuur waarin gewapende milities, islamistische predikers en tribale krijgsheren het voor het zeggen hebben. De vrijheid waar het Westen ooit over droomde, heeft plaatsgemaakt voor shariarechtbanken, vrouwenonderdrukking en sektarisch geweld.

De verkiezingen die in september gehouden worden zijn niets meer dan een politiek schijnvertoon. De uitkomst ligt al vast: al-Sharaa en zijn kliek zullen zichzelf via de stembus “legitimeren”, onder toezicht van hun eigen gewapende controleurs.

Vraag jezelf af: hoeveel echte oppositie is er nog over in Syrië? Hoeveel gematigde stemmen krijgen überhaupt toegang tot het stemproces? De waarheid is simpel: dit zijn verkiezingen met een geweer op de rug.

Wat hier gebeurt, is een klassiek patroon. De internationale gemeenschap viert de val van een autoritaire leider – zoals eerder bij Saddam Hoessein, of bij Kadhafi – en denkt dat “democratie vanzelf volgt.” Maar in de praktijk ontstaat er een machtsvacuüm waarin extremisten de lakens uitdelen.

De situatie in Syrië is een perfecte illustratie van deze naïviteit. Terwijl westerse media zich afvragen of dit “een nieuwe fase in de opbouw van Syrië” is, weten we allemaal dat de gewone Syriër geen snars te zeggen heeft over zijn of haar toekomst.

En ondertussen blijft de EU miljarden pompen in “opbouwprojecten” en “verkiezingsondersteuning”, terwijl er helemaal geen opbouw of democratie plaatsvindt – alleen maar consolidatie van een islamistische dictatuur.

Verkiezingen zijn pas democratisch als er sprake is van vrijheid, veiligheid, persvrijheid, oppositie en eerlijke controle. Niets van dat alles is aanwezig in Syrië anno 2025. Het is een door jihadisten bezet land dat zich voordoet als een republiek.

En laten we duidelijk zijn: een verkiezing waar de uitslag al vaststaat, waar tegenstanders worden opgesloten of verjaagd, en waar stemmen worden geteld door loyale milities, heeft niets met democratie te maken. Het is theater, niets meer.

Wat Syrië nodig heeft, is niet “steun voor verkiezingen”, maar concrete druk op het islamistische regime dat nu de macht heeft gegrepen. Geen erkenning. Geen diplomatieke legitimering. Geen hulp voor een schijnregering die zijn bevolking onderdrukt en misbruikt.

Zolang het Westen blijft doen alsof dit proces iets waard is, houden we deze gruwelijke schijnvertoning in stand.