Bergsma & Bennink onthullen: Is ‘Wij eisen de nacht op’ een gekaapt narratief?

De schok over Lisa’s moord, waarbij een jong meisje op weg van Amsterdam naar Abcoude bruut werd beroofd van haar leven, is nog vers. Toch lag er binnen no-time een gelikte campagne klaar, compleet met billboards en een crowdfunding die in twee dagen van 3.500 naar 250.000 euro schoot. Jan Bennink vindt dat verdacht: “Wat ik het allervreemdste vind, is dat er direct een campagne lag.” Sietske Bergsma kijkt naar het bredere plaatje: “Ik denk dat dat heel snel kan. Zie bijvoorbeeld de SDG’s – daar ligt al focus op thema’s als gendergeweld.” Met andere woorden: is dit een spontane uitbarsting van publieke woede, of een zorgvuldig voorbereid verhaal dat wachtte op het juiste moment om uitgerold te worden?

Onze eigen hoofdredacteur Michael van der Galien mengt zich ook in de discussie. In zijn kenmerkende stijl legt hij de vinger op de zere plek: “Het is nogal duidelijk het geval wat Sietske zegt. Wat Jan Bennink bedoelt is me niet helemaal duidelijk. Wil hij zeggen dat het in scène is gezet? Dat ze vermoord is om deze actie op touw te zetten? Dat het nep is (dat ze niet echt vermoord is)? Ik heb werkelijk geen idee waar hij naar hengelt. Wat ik wel weet is dat Sietske’s uitleg 100% logisch is.” En daar heeft Michael een punt. Sietske wijst terecht op hoe thema’s als gendergeweld al jaren worden gepusht door globalistische agenda’s zoals de Sustainable Development Goals (SDG’s). Het lijkt erop dat Lisa’s tragedie wordt gekaapt om een breder verhaal te voeden – een verhaal dat niet per se de dader aanpakt, maar de schuld bij ‘alle mannen’ legt, zoals Bergsma en Bennink scherp opmerken in hun podcast.

Laten we eerlijk zijn: deze campagne riekt naar opportunisme. Terwijl Nederland rouwt om Lisa, die nog 112 belde maar te laat hulp kreeg, worden vrouwenrechten en veiligheid ingezet als munitie voor een gepolitiseerd narratief. De VVD, die de campagne steunt, roept op hun site dat “mannen denken dat ze recht hebben op de nacht” en wijst naar migratie als een van de oorzaken van onveiligheid – maar alleen halfslachtig, want o wee als je te eerlijk bent over de olifant in de kamer. Ondertussen zwijgt de campagne over de specifieke dader en wordt de schuld breed uitgesmeerd over de samenleving. Dat is precies waar Bergsma en Bennink hun tanden in zetten: waarom zo’n snelle, gepolijste reactie? Waarom voelt dit als een script dat al klaarlag?

En laten we niet vergeten: dit is niet de eerste keer dat een tragedie wordt gebruikt om een agenda te pushen. Denk aan de klimaat- of coronahysterie, waar emoties werden gemolken om draconische maatregelen te rechtvaardigen. Bergsma en Bennink durven die parallellen te trekken, en dat maakt hun podcast zo verfrissend. Ze nemen geen blad voor de mond en schoppen tegen de heilige huisjes van het establishment. Of zoals ze zelf zeggen: “Wij zullen nooit zwijgen.” Dus, skip die suffe VrijMiBo, zet je koptelefoon op en laat je meeslepen door de scherpe analyses van Sietske en Jan. Want terwijl je collega’s zeuren over hun vegan dieet, bespreken Bergsma en Bennink de échte problemen – en hoe Nederland langzaam wordt gekaapt door narratieven die vrijheid en waarheid bedreigen.

Oh joh. Misschien ga ik nu te filosofisch of abstract klinken, maar ik probeer de middellijn te bewaken. Tussen gerechtigheid en barmhartigheid. Tussen gestrengheid en welwillendheid. Met andere woorden: hoe blijf je nuchter en in balans bij een kwestie die ons allemaal zo diep raakt?

Laat ik beginnen met dit: ik kan Jan Bennink volgen. Dat komt omdat we vakgenoten zijn en weten hoe de vork in de steel zit. Iets klopt hier niet. Tegelijk wil ik heel duidelijk zijn: ik geloof niet in complotten, niet dat Lisa’s moord in scène gezet is, niet dat er een hogere politieke hand achter zit. Wat ik wél zie, is dat Lisa’s dood ons allemaal heeft geraakt op een manier zoals we lang niet meer geraakt zijn. Dat komt omdat Lisa ons vertegenwoordigt. Ze staat niet voor 'de ander' of een ver-van-mijn-bed-show. Ze is wij. We herkennen onszelf in haar keuzes, haar vertrouwen, jeugdigheid en haar machteloosheid. Wie van ons is niet toch maar alleen naar huis gelopen of gefietst, terwijl dat niet handig was. Wie van ons heeft niet ooit een onhandige keuze gemaakt in vertrouwen, om er later achter te komen dat iemand een masker droeg en ons wilde beschadigen? Precies daarom is het collectief zo geraakt.

Dáár hebben reclamemakers gretig op ingespeeld. Niet eens met een originele campagne, maar door een slogan te jatten, mee te liften op collectieve emoties en in te haken op de schok die door de samenleving ging. Deuren gingen vanzelf open. Er was geen pitch of lobby nodig. Bedrijven wilden kosteloos meedoen: uit reputatie- en imago-overwegingen, maatschappelijk belang, herkenning met ‘gewone Lisa’, nationale eenheid, of simpelweg uit commerciële motieven. Jan en ik zouden de ROI en de zakelijke logica haarfijn kunnen uitleggen. Maar laten we het bij dit houden: dit riekt niet alleen naar opportunisme, dat ís het ook. Over lijken een half miljoen binnenhalen en teren op collectieve pijn. Geniepiger kan haast niet.

Daarom moeten we massaal nu iets opeisen, namelijk volledige transparantie. Een publiek toegankelijke website waarop iedere euro inzichtelijk wordt gemaakt. Toezicht vanuit politiek en Belastingdienst. Contact met nabestaanden. Alleen dan kan er nog sprake zijn van vertrouwen. Boven alles: echte oplossingen. Want campagnes alleen doen weinig, zeker niet als er geld wordt verspild aan lichtprojecties en billboards. Als het campagneteam écht begaan is met onze veiligheid, dan is dit het moment om aan tafel te gaan met experts die échte veiligheid kunnen waarborgen. Om niet in de herhaling te vallen, lees ook: 🔗 https://www.dagelijksestandaard.nl/buitenland/schots-meisje-12-bedreigd-door-migrant-blommestijn-slaat-alarm-over-open-grenzen 🔗 https://www.dagelijksestandaard.nl/opinie/dina-perla-portnaar-lisas-moord-als-keerpunt-nederland-kan-niet-duidelijker-maken-wat-het-van-de-politiek-vraagt

Kortom: er valt nog veel uit te zoeken en te openbaren.