-Dina-Perla Portnaar- Een open brief aan Cher Président Macron...

Cher Président Macron,

Wat ik van u weet, is slechts van een afstand – als lid van uw koude buurland, les Pays-Bas. En van de Franse pers. Media waar ik me van tijd tot tijd in begeef, in mijn moedertaal, om iets van uw en mijn land te weten te komen. Cher pays de mon enfance; alhoewel ik in Nederland geboren en getogen ben, liggen mijn wortels in uw regionen en in Noord-Afrika, waaronder Algerije. Maar dan het Noord-Afrika van vóór de dekolonisatie.

Jazeker, mijn moeder werd geboren in Mascara. En de rest van de vertakkingen komen allemaal uit Algerije, Tunesië en Marokko. Voordat het gezin ontheemd werd door soortgelijk geweld als wat u in de afgelopen weken heeft meegemaakt. En het gezin als verloren, maar strijdlustige pieds-noirs, met twee koffertjes aan de hand, op de boot stapte, om in veiligheid in Marseille aan te komen en hun levens van niks opnieuw op te bouwen. Velen van hen hebben vervolgens in diverse steden in uw land geleefd. Maar het trauma van de dekolonisatie bleef aanwezig in hun bestaan.

Zoals familievriend en zanger Enrico Macias het uitdrukte: J’ai quitté mon pays. Ik heb mijn land verlaten, om nooit meer toestemming te krijgen om veilig terug te keren. En toch ben ik Noord-Afrika trouw gebleven. Je suis resté fidèle. Et quand on lui fait du mal. C'est tout mon corps qui a mal. C'est tout mon cœur qui se tord elle est si belle. Je suis resté fidèle. J'ai tant rêvé de ce voyage. On m'a défendu le passage. Moi qui n'avais dans mes bagages. Qu'une mémoire et des images. Grappig hoezeer datgene waar ik ooit nooit meer mee geassocieerd wilde worden, ineens zo volkomen verklaarbaar is geworden.

Hoewel ik in Amsterdam opgroeide, was Frankrijk dus actief onderdeel van mijn leven. En waren er sporen zichtbaar van het Noord-Afrikaanse verleden van mijn voorouders. Zoals u al merkt, maak ik het graag persoonlijk. Want ik geloof dat de wereld er veel beter uit zou zien als meer mensen dat van tijd tot tijd zouden durven te doen.

Wat ik meekreeg qua erfgoed, was niet alleen positief, bijvoorbeeld de ongeëvenaarde kunsten. Het was ook negatief – gruwelijk zelfs, bijvoorbeeld het primitieve en barbaarse, zoals de diverse vormen van lichamelijke en geestelijke dwang en van schadelijke traditionele praktijken die ik overleefd heb.

Zaken waar ik mezelf met ijver, trots, zelfrespect en eigenwaarde, lef, doorzettingsvermogen, angst, pijn, woede en onmacht door alle onrecht van heb losgemaakt. Transgenerationele patronen die ik met mijn kin in de lucht en een groot gevoel van – op z’n Nederlands wel nuchtere – superioriteit doorbroken heb en dagelijks nog altijd doorbreek.

Op basis van uw keuzes in uw privéleven, Président Macron, vermoed ik dat u voor soortgelijke emancipatie, rede, vrijheid en harmonie staat. Dat u uw erfgoed ‘liberté, égalité et fraternité’ serieus neemt. Dat u begrip heeft voor processen zoals de mijne en voor het koloniale verleden van uw land.

Ondertussen krijgt u van de Verenigde Naties een waarschuwing op sancties, vanwege racisme in uw land. En is uw land werkelijk waar een puinhoop. Laten we eerlijk tegen elkaar zijn: niet alleen in de afgelopen weken, maar al gedurende tientallen jaren.

Overigens, alle landen van mijn voorouders zitten in diepe stront. Oekraïne, waar mijn vader geboren is, moet het anno nu opboksen tegen Rusland, waar sommige familieleden nog leven. Geen verdere uitleg nodig. Eén psychopaat. Eén! En kijk wat het resultaat is. Wij – als in de wereld – hebben er allemaal last van.

Ik doel hier voornamelijk op alle praktische gevolgen. Maar steeds meer mensen raakt de oorlog ook sociaal-psychologisch en psychologisch-spiritueel. Dit door een sluimerend gevoel van onveiligheid en onbehagen. Natuurlijk van wanhoop. Want nogmaals, dat dit hedendaags nog mogelijk blijkt te zijn. We waren toch zoveel verder, zowel wetmatig als moreel gezien? We hoeven elkaar verder niks uit te leggen. Het is helder.

Terug naar Frankrijk en Noord-Afrika, waar ik me graag tot beperk in deze brief. Vol walging, woede en angst heb ik alle vormen van dwang, zoals ik het noem, in de afgelopen weken gevolgd. Neppe nieuwsuitingen, leugens, manipulaties en intimidatie. Vernielingen, brandstichtingen, diefstal, geweld, lynchpraktijken en meer terroristische gedragingen, waarmee meer dan een miljard (!) euro aan schade is veroorzaakt in ons land.

Een bekende Holocaust Memorial is ondertussen ook vernield. F*cking hell. Wat volgt? Kerken? Synagoges? Tempels? Spirituele centra? Begraafplaatsen? Educatiecentra? Monumenten? Ziekenhuizen?

En waar blijft u? U zou direct een vuist moeten slaan, met de kreet: blijf met jullie handen van het Holocaust Memorial! Temeer als jullie racisme willen agenderen. Dan sla je de handen ineen met alles waar het Holocaust Memorial voor staat.

Om niet te spreken van alle secundaire gevolgen die u, Président Macron en co, nu moet gaan oplossen. Waaronder een groot gat in de kas, omdat bedrijven in gastvrijheid, toerisme en nog een hele reeks veel crucialere en zogeheten tier 1-categorieën weer dichtvallen. Na een periode van turbulentie en verzet rondom andere dossiers, zoals u weet. En natuurlijk na die afschuwelijke pandemie.

De gedragingen van de afgelopen weken mogen anno nu nooit, maar dan ook nooit voorkomen. Nooit, nooit, nooit. Onder geen enkele omstandigheid. Er is nul komma nul rechtvaardiging mogelijk voor wat uw land heeft doorstaan.

Zoals ik eerder aanhaalde: wij – als in de wereld – hebben er allemaal last van. En vergeet niet dat Fransen al zo lang meester in staken en vredige protesten zijn geweest. Frankrijk kent genoeg voorbeeldige protesten, zelfs bij pijn die bijna ondragelijk aanvoelde.

Ik doel hier voornamelijk op alle praktische gevolgen. Maar steeds meer mensen raakt de situatie ook sociaal-psychologisch en psychologisch-spiritueel. Dit door een sluimerend gevoel van onveiligheid en onbehagen. Natuurlijk van wanhoop. Want nogmaals, dat dit hedendaags nog mogelijk blijkt te zijn. We waren toch zoveel verder, zowel wetmatig als moreel gezien? We hoeven elkaar verder niks uit te leggen. Het is helder.

Alleen constateer ik vol verbazing gedurende de afgelopen weken de massa’s aan geweld-washing, waar zelfs de weldenkenden onder ons zich schuldig aan maken. Eerst even de aanloop:

17-jarige Nahel reed door toen hij weer eens door de politie werd aangehouden in een flitsende wagen. Een agent schoot op hem nadat hij zei dat hij dat zou gaan doen. Of zijn uitspraak een truc was om Nahel te beïnvloeden in zijn operatie als agent, of een aankondiging van zijn intentie tot duister handelen, zal moeten blijken in een officieel proces. Evenals of het schot als racisme kan worden aangemerkt en in hoeverre het wel of niet gerechtvaardigd was. Daar bestaat het recht voor.

In Westers Frankrijk, onderdeel van de Europese Unie, zou niemand, maar dan ook niemand, anno nu met zulk soort extremistische gedragingen voor eigen rechter mogen spelen. Nooit, nooit, nooit. Onder geen enkele omstandigheid. Daar is nul komma nul rechtvaardiging voor mogelijk. Sterker nog, op het moment dat dat gebeurt, zoals in de afgelopen weken het geval is geweest, is het moreel gezien genoeg reden om geen enkele grond meer te bieden voor de gerechtvaardigde kaart ‘racisme’.

Ach, Président Marcon. Het is hartverscheurend. De VN geeft Frankrijk een trap na, terwijl het al op leven na dood op de grond ligt. En u komt met de verklaring dat jongeren beïnvloed worden door geweld uit de film- en gamingindustrie. Wat?!? Echt?!? Is dat hoe u het allemaal gaat framen?

Wordt het niet eens tijd om iets meer te doen dan beau gosse uithangen op het zoveelste elitefeest met de sterren? En op z’n diva’s op gezellige, internationale reizen gaan, om de zoveelste hand van de wereldleiders onder toezien van camera’s te schudden? Om uw hoofd niet in het zand te blijven steken? Volgens mij wordt het tijd voor een lijst met reflectievragen. En zeggen waar het op staat. Voor een reality check.

Het geweld in de afgelopen weken heeft een naam. Eergerelateerd geweld, heet dat. Een realiteit die u wel degelijk kent. Onder andere aan te tonen aan de hand van de miljarden die u, Président Macron en co, in al die achtergestelde en griezelige banlieues heeft gepompt. Om problemen aan te pakken, waaronder racisme.

Niet iedere banlieue is problematisch en niet iedere inwoner van zo’n problematische banlieue hoort bij de probleemgevallen waar ik hier naar verwijs. Maar die banlieues waar Westerse vrouwen geeneens overdag normaal over straat kunnen, kan ik beamen aan de hand van een eenmalig bezoek aan mijn familie. Eén keer zo’n nare ervaring in een achtergestelde griezel-banlieue in Parijs was voor mij al teveel.

(Delen van) banlieues die ik liever brandhaarden noem. Waar de haat jegens Frankrijk en alles wat ook maar in de buurt komt van structuur, autoriteit, beschaving, elegantie, gelijkwaardigheid en zachtaardigheid al tientallen jaren door dwangmatige en machtslustige anti-Westerlingen soms een feit is. Waar we nu het resultaat van zien. Waar ook mensen zoals Ayaan Hirsi Ali de klok over luiden.

Brandhaarden waar eigen regels gelden. Waar religie en familiesystemen uitmaken hoe het generaties aan mensenlevens vergaat. Waar de diverse schadelijke traditionele praktijken nog dagelijks voorkomen, eerder regel dan uitzondering.

Nee, Président Macron en co, waar we wereldwijd allemaal getuige van zijn is niks anders dan een uiting van eerwraak. De zaken benoemen, precies (!) zoals ze zijn, is de basis om vooruit te kunnen.

Tegelijkertijd, Président Macron, is racisme en marginalisering natuurlijk geen écran de fumée, oftewel rookgordijn. Het extremisme bevindt zich al jaren aan alle kanten van het spectrum. En haat behelst uiteraard zeker niet iedereen die nu in opstand komt en van zich laat horen.

Alles zal nog moeten blijken. Maar van wat ik zie, had Nahel’s dood voorkomen kunnen worden. C'était juste un enfant pourri. Nahel was slechts een rotkind. Maar een kind. Kijk nou in hemelsnaam! Regelrecht klaar voor een opvoedkamp en psychiatrische hulp. Voor wat tough love.

Dus natuurlijk begrijp ik hoe velen zich moeten voelen en wat dit allemaal moet oprakelen, ook in het kader van de grote wond door de kolonisatie van Noord-Afrika. En van welke groep Nahel precies afkomstig is, maakt voor mij geen ene moer uit voor hoe hartverscheurend ik het vind. Kinderen zijn immers van ons allemaal.

Maar als u als afleidingsmanoeuvre gaat beweren dat de film- en gamingindustrie de boosdoener is, Président Marcon, komen we echt helemaal nergens. En bovendien, als dat zo zou zijn, zou de hele wereld inmiddels in vuur zijn getransformeerd.

En nogmaals, geen enkele vorm van racisme rechtvaardigt wat we in de afgelopen weken hebben gezien, waaronder een miljard euro aan schade. Haat verdrijven met haat heeft bovendien letterlijk waar nog nooit in de geschiedenis zoden aan de dijk gezet. Ga maar onderzoeken. Waarom zou dat nu ineens anders zijn?

Ik wil graag een stap verder gaan met een reeks vragen. Willen we echt met z’n allen beweren dat alles uit de afgelopen weken enkel een wanhoopskreet is vanwege racisme? Racisme waar inderdaad heus een behoorlijk discours over gevoerd kan worden?

Voor de sympathisanten van Nahel: willen jullie serieus Nahel’s leven tot icoon bombarderen? Een jongen met zichtbaar problemen in het familiesysteem van herkomst en grensoverschrijdend gedrag jegens alles en iedereen?

Met een afwezige vader die zelf als crimineel in de bak belandde en door een moeder met zo lijkt het, op z’n minst twijfelachtige trekken, werd weggehouden? Een vader die nu even Nahel’s naam gaat vergelden, als er ineens wat te halen valt? Too little, too late?

Of willen jullie de talloze echte helden die jullie hebben als voorbeelden blijven inzetten? Daarbij kan ik me goed voorstellen hoezeer zovelen van jullie zich gelukkig niet herkennen in deze individuele zaak en hele andere levens leiden. Laten we eerlijk zijn. De zaken benoemen, precies (!) zoals ze zijn, is de basis om samen vooruit te kunnen.

Président Marcon en co, hoewel ik geloof in de goede bedoelingen van de inspanningen uit de afgelopen jaren, zoals de miljarden die beschikbaar zijn gesteld om de probleemwijken te verbeteren, denk ik dat we met z’n allen kunnen concluderen dat het niet goed genoeg is. Dat het nu niet uitmaakt wat ervoor nodig is, zolang dit soort gedragingen maar te alle tijde voorkomen wordt.

Van gezinspsychiaters en -buddies, tot opvoedkampen. En van economische subecosystemen en dialogen tot blijf-van-mijn-lijf-centra’s. Het kan me niet schelen hoe, maar get your sh*t together. Ga op alle fronten extremisme tegen en werk aan zowel inclusiviteit als ijzersterke gedragscodes. Zo niet, dan is de waarschuwing op sancties die Frankrijk moet krijgen dat het uit de Europese Unie kan treden.

Want Président Marcon, we weten allebei dat het persoonlijke in de brandhaarden exemplarisch is voor het algemene. En dat als jullie niet zaken op orde krijgen volgens minimale normen, dat het collectieve over de grenzen besmet gaat raken. Dat humaniteit vroeg of laat ver te zoeken kan zijn, niet alleen voor individuen, maar voor ons allemaal.

Ik mag hopen dat het niet zover komt. J'espère, j'espère, j'espère, oh oui, j'espère. C'est mon caractère, hmm. J'espère. Zoals Marc Lavoine zingt. Mijn mond houden, is nooit goed gelukt. Dat is eenmaal mijn karakter.

Dus laat me dan ook egoïstisch in plaats van kritisch en idealistisch afsluiten, Président Macron. Ik hoop ook dat u het oplost, zodat Frankrijk niet het zoveelste land is waar ik nooit meer naartoe zal gaan. Het zoveelste land dat zwicht voor tirannen. Het Frankrijk waar toch een stuk van mij altijd weer thuis kan komen.