Europa op een kruispunt: hoe migratie en identiteit met elkaar botsen
De Europese beschaving is een van de meest verfijnde in de wereldgeschiedenis — geworteld in Griekse filosofie, Romeins recht, christelijke ethiek en verlichtingsdenken. Vrijheid van meningsuiting, gelijkheid van man en vrouw, scheiding van kerk en staat en individuele verantwoordelijkheid zijn geen universele vanzelfsprekendheden, maar historisch bevochten waarden. En toch worden juist die fundamenten vandaag onder druk gezet — niet door tanks of bommen, maar door een langdurige en grootschalige migratiestroom, veelal afkomstig uit islamitische samenlevingen waar andere normen en waarden gelden.
Volgens Eurostat vestigden zich tussen 2010 en 2023 ruim 30 miljoen migranten van buiten de EU in Europa¹. In steden als Brussel, Marseille, Malmö, Birmingham, Frankfurt en Rotterdam zijn mensen van niet-westerse afkomst nu in de meerderheid bij de jeugd². De demografische projecties van het Pew Research Center (2017) toonden al aan dat het percentage moslims in Europa in hoog tempo groeit: van 4,9% in 2016 naar een mogelijke 14% in 2050 bij een aanhoudend migratietempo³. In landen als Zweden of Frankrijk liggen die percentages lokaal al veel hoger⁴.
Deze cijfers zijn niet slechts statistiek — ze staan symbool voor een verschuiving in cultuur, leefgewoonten, waardenpatronen en politieke verhoudingen. Waar integratie uitbleef, ontstonden parallelle samenlevingen: salafistische scholen, shariarechtbanken, antisemitisme, vrouwenonderdrukking, no-go zones, en een groeiend spanningsveld tussen vrijheid en religieuze gevoeligheden⁵.
Toch blijft een groot deel van het Europese establishment doen alsof er niets aan de hand is. De Europese Commissie promoot ‘inclusie’ en ‘diversiteit’ als hoogste doelen, terwijl landen de grip op hun identiteit verliezen⁶.
Wie durft nog te spreken?
Gelukkig zijn er leiders die wel durven op te komen voor de natiestaat, de eigen cultuur en veiligheid:
• Geert Wilders werd in november 2023 de grootste partijleider van Nederland met 37 zetels voor de PVV, na bijna twee decennia van marginalisatie en bedreiging⁷. Zijn pleidooi voor grenzen, assimilatie en een rem op islamisering vond brede weerklank.
• Viktor Orbán, premier van Hongarije, sprak al in 2015 over een “christelijk Europa dat zichzelf moet verdedigen” en sloot prompt de Balkanroute⁸. Hij wordt verguisd door Brussel, maar geroemd door burgers die hun land herkennen in zijn beleid.
• Giorgia Meloni, premier van Italië, benadrukt dat “natiestaten de hoeksteen van Europese samenwerking zijn” en dat een migratiestop hand in hand moet gaan met heropvoeding in burgerplicht en nationale trots⁹.
• Marine Le Pen in Frankrijk blijft onverminderd populair met haar boodschap van nationale soevereiniteit en culturele continuïteit, ondanks tegenwerking van media en politieke elites¹⁰.
• Alice Weidel, fractievoorzitter van de AfD in Duitsland, spreekt met grote helderheid over de existentiële bedreiging die massamigratie vormt voor de Duitse rechtsstaat, de sociale cohesie en de rol van vrouwen. Onder haar leiding groeide de partij uit tot een dominante oppositiekracht¹¹. Ze zei in 2023: “Wir stehen vor einem kulturellen Kipppunkt – Deutschland darf nicht Beirut werden.”
• Nigel Farage bracht niet alleen Brexit tot stand, maar waarschuwt nu dat de open grenzen van het Verenigd Koninkrijk “de grootste strategische fout sinds de oorlog” zijn¹².
De woestijn rukt op
Deze ontwikkelingen zijn geen toeval, maar onderdeel van een bredere confrontatie tussen beschavingsmodellen. De Arabische wereld exporteert via olie-inkomsten al decennialang religieuze ideologie, onderwijs, moskeeën en invloed, vaak onzichtbaar en sluipend¹³. In Afrika groeit de bevolking met 3% per jaar; tegen 2100 telt Nigeria mogelijk meer inwoners dan de Europese Unie¹⁴. De aantrekkingskracht van Europa, gecombineerd met zijn schuldgevoelens en interne verdeeldheid, maakt het continent kwetsbaar als nooit tevoren.
Wat moet er gebeuren?
1. Massa-immigratie stoppen – Zoals Wilders, Meloni, Orbán en Weidel bepleiten: grenscontroles, terugkeerakkoorden en hervorming van het asielrecht zijn essentieel.
2. Culturele integratie eisen – Geen parallelle scholen, geen haatpredikers, geen dubbele loyaliteit. Burgerschap is geen recht, maar een verantwoordelijkheid.
3. Islamitisch separatisme benoemen – Niet elke moslim is een bedreiging, maar elk salafisme is dat wél. Tolerantie moet wederkerig zijn.
4. De EU heroriënteren – Brussel moet stoppen met de ideologie van migratie als mensenrecht, en zich opnieuw verbinden met de waarden van haar lidstaten.
Europa hoeft geen woestijn te worden. Maar dat vereist moed — van burgers, van journalisten, en vooral van politici die het aandurven om de waarheid onder ogen te zien.
De keuze is aan ons.
Voetnoten:
1. Eurostat, Migration and migrant population statistics, update 2024.
2. Nederlandse CBS-data, Franse INSEE, Duitse Statistische Bundesamt, lokale bevolkingsgegevens.
3. Pew Research Center (2017), Europe’s Growing Muslim Population.
4. Idem; lokale cijfers uit o.a. Seine-Saint-Denis (FR), Rinkeby (SE), Duisburg-Marxloh (DE).
5. Zie rapporten van Europol, Franse binnenlandse veiligheidsdiensten (DGSI), en journalistieke onderzoeken (o.a. ZDF, BBC, Le Monde).
6. Europese Commissie, Action Plan on Integration and Inclusion 2021-2027.
7. Nederlandse Kiesraad, verkiezingsuitslag Tweede Kamer 2023.
8. Viktor Orbán, toespraak bij Hongaarse nationale feestdag, 15 maart 2015.
9. Meloni, toespraak op de Conservative Political Action Conference (CPAC), 2022.
10. Peilingen IFOP en Ipsos, 2023-2024; presidentiële campagne 2022.
11. Bundestag-verkiezingen 2021 en 2024-peilingen; uitspraken Alice Weidel in de ARD, november 2023.
12. Nigel Farage in GB News, februari 2024.
13. Zie o.a. The Kingdom and the Power (Wright, 2019); rapporten van MEMRI en Middle East Forum.
14. Verenigde Naties, World Population Prospects 2022.
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten