Gastcolumn- Erwin Versteeg- Asielstop of kabinetsval: retoriek of realiteit?

We zagen het eerder. In 2010 steunde de PVV het minderheidskabinet Rutte I via een gedoogconstructie. Geen regeringsdeelname, wél invloed.

De partij haalde toen 24 zetels. Onder de PVV’ers van het eerste uur: Bosma, Agema, Graus, Beertema, Fritsma, de Jong. Zelf stond ik nog niet eens aan de zijlijn, zelfs niet politiek actief. In 2018 werd ik echter een van de eerste PVV-raadsleden in een gemeenteraad. Een bijzondere tijd, gedreven door idealen.

Had ik destijds andere keuzes gemaakt, dan was ik nu waarschijnlijk een van de 39 PVV-raadsleden geweest. Maar idealen vragen soms om een andere route. Met BVNL kies ik bewust voor de moeilijke weg: niet als meeloper, maar als bouwer aan een realistisch rechts alternatief.

De huidige minister voor Asiel en Migratie, Marjolein Faber, draaide al mee in de Provinciale Staten en de Eerste Kamer toen de PVV gedoogsteun (ze stond toen 32ste op de lijst) gaf. Ze kent het politieke PVV spel – maar niet iedereen gunt haar de ruimte om te leveren.

Ze weet dat een asielstop politiek ingewikkeld is, maar ook noodzakelijk. En ze weet ook: de rek is eruit. De ambtelijke tegenwerking is hardnekkig, en binnen het kabinet ontbreekt de steun – vooral bij NSC en de VVD is reeds in campagne modus en ziet vooral het eigenbelang.

Ondertussen groeide de PVV landelijk, maar blijft de aanwas van politiek talent achter. En dat zie je niet alleen terug bij de 37 kamer zetels. Het is een herkenbaar probleem – ook FVD en wij bij BVNL merken het. Lokaal terrein verliezen komt Wilders als partijstrateeg wellicht niet slecht uit. De focus ligt nu op Den Haag, waar het politieke kapitaal te verzilveren is.

Daarbij niet minder belangrijk, de PVV had 40 kandidaten op de kieslijst 2024 staan. Dat houdt in dat indien er mensen stoppen – en in de periode 2010 – 2012 gebeurde dat, voor de val van dat kabinet in 4 gevallen – de PVV al geen meer mensen kan leveren.

Maar laten we helder zijn: de roep om een asielstop is breder dan de PVV. Het is verbindend voor rechts, maar vooral ook wat de overgrote meerderheid al lange tijd wil. Van PVV tot BBB en JA21, van FVD tot BVNL – de ondergrens is duidelijk: Nederland kán de huidige instroom niet aan.

Daarom is het tijd voor meer dan alleen roepen om ‘strikte handhaving van de Dublin-akkoorden’. Wat nodig is, is een fundamentele koerswijziging. Want wie ‘asielstop’ roept zonder plan, bedrijft politiek theater.

Tien (persoonlijke) voorstellen voor een realistische asielaanpak:1. Migratiestop van vijf jaar, met uitzonderingen voor regionale opvang, Nederlandse partners en strategische topspecialisten.2. Asielaanvragen uitsluitend buiten Europa indienen – conform het Australisch model.3. Sluiting van azc’s en opheffing van het COA in de huidige vorm. Geen verplichte spreiding over gemeenten.4. Geen automatische verblijfsstatus: eerst integratie en zelfredzaamheid aantonen.5. Tijdelijke stop op gezinshereniging zolang opvang en huisvesting onder druk staan.6. Geen dubbele nationaliteiten, tenzij zwaarwegend. Tweede paspoort inzetten bij crimineel gedrag.7. Uittreden uit het VN-migratiepact en andere ondermijnende verdragen.8. Versnelde uitzetting van afgewezen asielzoekers, einde aan eindeloze bezwaarprocedures.9. Geen toegang tot sociale voorzieningen in de eerste jaren; geen voorrang op de woningmarkt.10. Lokale autonomie in bevolkingsbeleid op basis van draagkracht en leefbaarheid.

Wie echt wil hervormen, moet samenwerken. Niet vanuit ego of oud zeer, maar vanuit verantwoordelijkheidsgevoel. De PVV heeft nu het momentum, maar niet het alleenrecht op oplossingen. Op veel andere vlakken zijn ze wat dat betreft niet in het belang van Nederland en de Nederlanders.

Maar laten we deze kans benutten. Niet voor de bühne, maar voor Nederland.