Israël bombardeert Iran als live promospot – Amerika buitenspel gezet

Israël wilde één ding duidelijk maken: wij zijn de baas in de Golfregio. Niet Amerika, niet Europa. En zéker niet de Perzen. Terwijl Washington overlegt, treuzelt en CNN-consultants raadpleegt, schakelt Israël binnen 24 uur de Iraanse elite uit. En belangrijker: doet dat terwijl de hele Arabische wereld meekijkt.

Dit is geen oorlog. Dit is theater. En het Westen is niet langer regisseur, maar toeschouwer zonder script.

Jarenlang was Amerika de politieman van de regio. Maar sinds kort vertrouwen Saoedi-Arabië en de Emiraten niet meer op Amerikaanse bescherming. Wie nog olie heeft of handel wil drijven, kijkt nu naar Israël.

En Israël? Dat grijpt die kans met beide handen aan. Niet alleen door binnen enkele uren raketinstallaties te vernietigen en IRGC-hoofden uit te schakelen, maar ook door daarna doodleuk de Iron Dome en Arrow-luchtverdedigingssystemen aan te bieden. Wie bescherming wil, moet bij Jeruzalem aankloppen.

Een klassieke deal: jij koopt onze wapens, wij bepalen wanneer je ze gebruikt.

En dan de grote olifant in de kamer: Israëls eigen atoomarsenaal. Tussen de 90 en 200 kernkoppen, maar nooit onderwerp van VN-inspecties, IAEA-debatten of internationale verontwaardiging. Dat ‘heilige geheim’ is precies de reden dat Iran, Saoedi-Arabië en Turkije met uranium beginnen te rommelen.

Want wie in een regio leeft waar één speler een nucleair monopolie heeft, zal vroeg of laat zelf willen bijbenen.

Maar dat weet Israël ook. Hun gok? De Golfstaten kiezen eerder voor de Israëlische nucleaire paraplu dan voor een eigen kernprogramma. Slim. Cynisch. En levensgevaarlijk als je niet in Tel Aviv woont.

Voor Nederland klinkt het aantrekkelijk: Israël als regionale ordetroepen, zodat wij onze handen vrijhouden. Maar dat is een gevaarlijke illusie. Want op het moment dat onze tankers varen door de Straat van Hormuz of onze vliegtuigen landen in Doha, zijn we afhankelijk van Jeruzalems zegen.

Wie straks kritiek durft te leveren op binnenlandse Israëlische politiek – zeg, annexatie, persvrijheid, of religieuze wetgeving – kan een telefoontje verwachten: "Wilt u dat uw schepen veilig door de straat van Hormoz kunnen varen?"

Dit is precies het spel dat Israël nu voorbereid heeft.

Israël heeft Iran gebombardeerd, niet om het Westen te beschermen of om het nucleaire programma te vernietigen (dat moest Amerika doen; zelfs de installaties die boven de grond stonden werden met rust gelaten door Israël), maar om zichzelf als nieuwe sheriff van de regio op de kaart te zetten. Een show, verpakt als veiligheid.

De aanval op Iran was géén ‘rechtvaardige oorlog’, maar een strategische liveshow met als doel: meer wapendeals, meer invloed, meer afhankelijkheid.

Wie dat niet ziet, is blind. En wie daar in meegaat, verkoopt zijn soevereiniteit.