Baudet reageert op geheime Palestijnendeal Duitsland: “Here we go”

Zoals eerder gemeld door NieuwRechts en De Dagelijkse Standaard, heeft de regering-Merz van Duitsland de afgelopen weken in het geheim Palestijnen uit Gaza geëvacueerd en overgebracht naar Duitse bodem. Officieel gaat het om mensen met een Duits paspoort en hun directe familieleden – maar ook anderen worden toegelaten “op humanitaire gronden”, zoals medische noodzaak.

Het ministerie van Buitenlandse Zaken weigert openheid van zaken te geven. Het gaat om een operatie die is gecoördineerd met Israël, maar zonder medeweten van het Duitse parlement of het publiek. Een klassiek staaltje beleid buiten de democratische orde om.

Wie de Kamerdebatten en speeches van Baudet van de afgelopen jaren terugleest, ziet het steeds weer terugkomen: de waarschuwing dat conflicten in het Midden-Oosten structureel worden gebruikt als springplank voor migratie richting Europa.

Baudet zei eerder in zoveel woorden (ik parafraseer hier): wat we zullen zien, is dat onder het mom van ‘humaniteit’ onze grenzen weer worden opengesteld. Voor mensen uit een oorlogsgebied waar wij niets mee te maken hebben – maar waar wij wél de rekening van gepresenteerd krijgen.

Met de huidige realiteit lijkt hij precies dat punt te maken. Terwijl burgers in Duitsland geen woningen meer kunnen vinden, terwijl de zorg onder druk staat en de onveiligheid stijgt, haalt de regering nóg meer mensen uit risicogebieden binnen. En dit keer zonder transparantie of parlementair debat.

En zoals altijd geldt: wat in Duitsland gebeurt, is vaak een voorbode van wat in Nederland volgt. Zeker nu we te maken hebben met een kabinet waar NSC, VVD en zelfs delen van de PVV op eieren lopen als het om internationale kwesties gaat.

Als Duitsland al mensen uit Gaza haalt, is het naïef te denken dat Nederland dit niet op termijn ook gaat doen. Denk aan het "herenigen van gezinnen", medische hulp, “tijdelijke opvang” – het vocabulaire van de migratielobby ligt al klaar.

Baudet trekt dus terecht aan de bel. De toon is kalm, de boodschap keihard: “Hier gaan we.” En het volk dat telkens weer beloftes kreeg over “opvang in de regio” en “grensbeheersing” ziet het opnieuw gebeuren: de sluizen gaan open.

De cruciale vraag is nu: wat gaat het kabinet-Schoof doen? Komen er garanties dat Nederland niet Palestijnen uit Gaza zal overnemen? Gaan ministers als Faber en Klever publiekelijk afstand nemen van het Duitse beleid?

Of laten ze de diplomatieke molens hun werk doen en verschijnt er straks een nieuwe instroom – dit keer verpakt in “speciale evacuatieprogramma’s”?

Eén ding is duidelijk: de kiezer verwacht daden, geen doekjes. En als er iets is wat deze zaak pijnlijk blootlegt, is het dat de strijd tegen massa-immigratie niet alleen over boten en grenzen gaat, maar ook over achterkamertjes, deals en stille afspraken.