Caroline van der Plas geeft toe aan bedreigingen - gevaarlijk signaal in strijd tegen woke terreur

Ze zegt dat ze zich niet laat tegenhouden. Maar tegelijk voegt ze eraan toe dat ze wél selectiever is in waar ze naartoe gaat. Dat is toegeven. Dat is buigen. En dat is precies wat de woke terreur wil bereiken.

Niemand kan Van der Plas verwijten dat ze schrikt van de dreigingen. Een brandstichting door dierenextremisten, een handgeschreven doodsbedreiging die met zorg is gepost, het is heftig en intimiderend.

Maar het grote gevaar is dat politici hierdoor hun gedrag aanpassen. Wie uit angst niet meer overal durft te spreken, geeft de boodschap af: geweld en intimidatie werken. En dan zijn we nog een stap dichter bij een samenleving waarin links-extremistische terreur bepaalt wie mag spreken en wie niet.

De voorbeelden zijn duidelijk. Geert Wilders zit al twintig jaar gevangen in zijn eigen beveiligingskordon. Thierry Baudet werd in België aangevallen met een bierfles. In de Tweede Kamer sprong een man met een mes over de toegangspoortjes. En nu Caroline van der Plas die toegeeft dat ze locaties begint te mijden.

Dit is hoe het werkt: één dreigbrief, één bedreiging, en de boodschap is al geslaagd. Niet omdat er een aanslag is gepleegd, maar omdat de angst zo groot wordt dat politici zichzelf gaan censureren.

We kunnen het draaien en keren zoals we willen, maar de harde waarheid is: vrijheid overleeft niet als politici zich laten intimideren. Natuurlijk is het begrijpelijk, natuurlijk wil niemand zijn leven riskeren. Maar de les van Fortuyn en Van Gogh is juist dat we nooit, maar dan ook nooit mogen toegeven aan geweld.

Als Caroline echt wil dat hun offer niet voor niets is geweest, dan moet ze laten zien dat ze overal durft te verschijnen, dat ze zich niet laat dicteren door bedreigers. Want elke stap terug is een overwinning voor de woke terreur.

Van der Plas geniet brede steun in Nederland. Juist daarom moet ze beseffen dat haar gedrag een voorbeeld is. Als zij zegt dat ze zich niet laat tegenhouden, maar intussen tóch terugdeinst, dan ziet de linkse terreur dat hun tactiek werkt.

Daarom is het nu tijd voor duidelijkheid: of we laten de angst regeren, of we kiezen voor moed. Voor vrijheid. Voor het principe dat niemand, maar dan ook niemand, ons het zwijgen oplegt.