D66 droomt van premier Jetten - maar vreest eigen succes: “We zijn ineens een volkspartij!”

Volgens De Telegraaf heerst er een bijna euforische stemming binnen de partij. Kamerleden fantaseren op sociale media al over een premier Jetten, terwijl de leider zelf - zichtbaar zelfverzekerd - praat over “de winning mood” waarin D66 verkeert. Jetten probeert tegelijk de verwachtingen te temperen, maar de boodschap is duidelijk: D66 ziet zichzelf als de nieuwe machtsfactor in Den Haag.

Alleen… wie even verder kijkt dan het partijtje zelfgenoegzaamheid, ziet dat dit precies is wat Nederland níet nodig heeft: nóg een technocratische, klimaatgeobsedeerde D66’er die met opgeheven vingertje uitlegt wat goed voor ons is.

De droom van D66 is oud: Hans van Mierlo wilde ooit een “volkspartij van verlichte burgers” bouwen. Maar wat D66 in werkelijkheid is geworden, is een partij van bestuurlijke hoogmoed en morele zelfverheffing.

Onder Kaag zagen we het al: een partij die zichzelf beschouwt als de rationele elite, verheven boven het volk. En Rob Jetten? Die lijkt dat erfgoed met trots voort te zetten. Jonger, gladder, maar minstens zo overtuigd van zijn eigen gelijk.

Zijn klimaatagenda, zijn blinde geloof in de EU en zijn afkeer van nationale grenzen tonen wat D66 écht is: geen partij voor de gewone Nederlander, maar een beweging van bureaucraten, lobbyisten en morele zendelingen.

Dat ze nu dromen van het premierschap is dan ook geen verrassing - het is een logische stap in hun zelfbeeld. Ze menen werkelijk dat ze het beter weten dan de rest.

Rob Jetten staat te glimmen in talkshows, spreekt met steeds meer bravoure, en ziet zichzelf als “de verbindende leider” van de toekomst. Maar in werkelijkheid is zijn D66 de partij die Nederland de afgelopen jaren opzadelde met:

Dit is de partij van windmolens, woke-beleid en Brusselse volgzaamheid. En dat moet dan de “volkspartij” zijn? Het is eerder een beweging van stedelijke bubbelbewoners die vooral met elkaar praten - niet met het volk dat hun beleid betaalt.

Wat Jetten “winning mood” noemt, is in werkelijkheid hoogmoed vermomd als optimisme. En die hoogmoed komt, zoals altijd, voor de val.

In de peilingen zien we wat er echt speelt: strategische kiezers die twijfelen tussen GroenLinks-PvdA en D66. Ze schuiven wat pionnen, maar blijven binnen hetzelfde linkse kamp. Voor Nederland maakt het niets uit: of Jetten of Timmermans, de koers blijft exact dezelfde.

Beiden staan voor hogere lasten, meer EU, meer klimaatdwang, en minder zeggenschap voor burgers. De één doet het met een glimlach, de ander met een preek - maar de uitkomst is identiek.

Dat D66 zichzelf nu een “volkspartij” noemt, zegt vooral iets over hun gebrek aan realiteitszin. Een partij die boeren, chauffeurs, en middenstanders tot vijanden heeft verklaard, kan zich met geen mogelijkheid een “volkspartij” noemen.

De opmars van D66 in de peilingen zegt vooral iets over de oppervlakkigheid van de campagne. Een fris gezicht, een paar vlotte praatjes, en een partij die doet alsof ze “het midden” vertegenwoordigt - terwijl ze in werkelijkheid de radicale linkse lijn van Kaag gewoon voortzet.

Rob Jetten mag dan dromen van het Torentje, maar Nederland verdient beter dan nóg een wereldverbeteraar die de gewone burger vergeet. Achter het gladde imago van de jonge premier schuilt dezelfde oude D66-arrogantie: wij weten wat goed is voor u.

Het is tijd dat de kiezer wakker wordt. Niet nog meer technocratische praatjes, maar leiderschap dat Nederland weer normaal maakt.