Eerste Kamer verworden tot chaos van afsplitsers en overlopers - politieke moraal totaal zoek

De aanleiding? Voormalig JA21-senator Toine Beukering. Nog voordat hij überhaupt plaatsneemt in de Senaat, kondigt hij doodleuk aan al lang “weg te zijn bij JA21.” Maar hij neemt wel de zetel van die partij in.

Een zetel die hem niet toebehoort.

Beukering is niet de enige, vat De Telegraaf heel terecht samen. De Senaat telt inmiddels bijna twintig fracties, waaronder twee versies van de Partij voor de Dieren, losse eenpitters en allerlei afsplitsingen van partijen waar kiezers op hebben gestemd. Zetels die bedoeld waren voor een bepaalde partij worden door individuele politici misbruikt als persoonlijk eigendom.

Het ergste is het aantal Eerste Kamerleden dat enkele jaren geleden wegliep bij FVD - op één na allemaal. Ook die namen hun zetels mee. Zetels die van FVD waren en zijn.

Het is politiek parasitisme in nette kleren. Ze verdienen ruim 37.000 euro per jaar om “het beleid te controleren”, maar wat ze werkelijk doen, is hun eigen positie veiligstellen.

De Eerste Kamer, ooit het symbool van rust, wijsheid en staatsrechtelijke degelijkheid, is nu een speeltuin voor opportunisten.

Wie via een partij wordt verkozen, hoort die partij te vertegenwoordigen. Zo simpel is het. De kiezer stemt niet op een individu, maar op een partij, een programma, een visie.

Als je het niet meer eens bent met je partij? Prima. Dan stap je op. Maar dan geef je je zetel terug. Want die is niet van jou, die is van de mensen die hun vertrouwen in dat partijprogramma hebben gesteld.

Wat we nu zien, is pure politieke diefstal. Senatoren die zonder enige schaamte partijzetels inpikken, zich “onafhankelijk” noemen en ondertussen doen alsof ze nog legitimiteit hebben.

Sinds 2019 is het misgegaan. Toen Forum voor Democratie een enorme verkiezingsoverwinning behaalde, begonnen de eerste scheuren zichtbaar te worden. Afsplitsers, ego’s, mannetjes en vrouwtjes die zichzelf belangrijker vonden dan de stem van de burger - en sindsdien lijkt de Eerste Kamer besmet met het virus van de partijlozen zonder principes.

Volgens hoogleraar Gerrit Voerman “maakt de Eerste Kamer een inhaalslag.” Dat is een eufemisme voor: ook dáár zijn politici hun eergevoel verloren.

De moraal in Den Haag is zoek. Men spreekt nog graag over “integriteit” en “democratische waarden”, maar ondertussen houdt men met ijzeren greep vast aan macht, status en vergoeding.

De Eerste Kamer werd ooit ingesteld om wetgeving te controleren op kwaliteit. Een bedachtzame, nuchtere tegenhanger van de Tweede Kamer. Geen plek voor partijpolitiek, maar voor zorgvuldigheid en staatsrechtelijk verstand.

Wat we nu zien, is het tegenovergestelde. Een Kamer vol interne ruzies, machtsstrijd en persoonlijke belangen. Dezelfde politiek die men altijd verweet aan de Tweede Kamer, is nu doorgedrongen tot de Senaat zelf.

En niemand in Den Haag lijkt het te willen repareren.

Het is niet ingewikkeld. Als je een zetel hebt dankzij een partij, maar je keert die partij de rug toe, dan heb je twee eerlijke opties:

Alles daarbuiten is oneerlijk tegenover de kiezer en funest voor het vertrouwen in de politiek. Want waarom zou iemand nog stemmen op een partij als één individu daarna kan besluiten om die stem te kapen voor persoonlijke doeleinden?

Het is niet alleen onfatsoenlijk - het is democratisch giftig.

De puinhoop in de Senaat weerspiegelt precies wat er misgaat in Den Haag. Politici zien hun functie niet meer als roeping, maar als carrière. De partij als springplank, de zetel als vangnet. En de kiezer? Die is decor.

Het systeem van “zetels zijn persoonlijk” moet op de schop. Het was bedoeld om gewetensvrijheid te beschermen, maar het is verworden tot een vrijbrief voor verraad.

De kiezer verdient vertegenwoordigers met karakter, geen politieke freelancers die zichzelf belangrijker vinden dan hun mandaat.

De Eerste Kamer is haar waardigheid kwijt. Afsplitsers, ruzies, en ego’s hebben de reflectiekamer veranderd in een politiek circus. Het is tijd dat Nederland weer kiest voor trouw, fatsoen en integriteit.

Zetels horen bij partijen, niet bij individuen die zich als zelfstandige ondernemers in de politiek gedragen. Wie dat niet begrijpt, heeft niets te zoeken in het hart van onze democratie.