Frans Timmermans schittert door afwezigheid bij afscheid Kamerleden - slechte verliezer tot het einde

Vandaag nemen in totaal zeventig Kamerleden afscheid van het parlement. Kamervoorzitter Martin Bosma spreekt hen toe tijdens de laatste vergadering van de oude Kamer. Timmermans hoort daar bij - maar hij komt niet opdagen.

Een symbolische afwezigheid. En een teken van karakter.

Toen Frans Timmermans begin dit jaar het leiderschap van GroenLinks-PvdA op zich nam, presenteerde hij zich als de morele grootheid van Nederland. De man die “het land moest helen”, die de “klimaatcrisis” zou oplossen en die, naar eigen zeggen, “bruggen kon slaan tussen bevolkingsgroepen.”

Maar toen de verkiezingsuitslag tegenviel - vijf zetels verloren, GroenLinks-PvdA terug naar twintig - was de brug ineens weg. Timmermans gooide dezelfde avond nog de handdoek in de ring. Geen vechter, geen teamspeler, maar een man die alleen leiding wil geven zolang hij applaus krijgt.

Zijn afwezigheid bij het afscheid is de perfecte afsluiting van die houding: hoogmoed in goede tijden, afkeer van verantwoordelijkheid in slechte.

De meeste vertrekkende Kamerleden, van links tot rechts, komen vandaag wél naar het afscheid. Zelfs politici met zware nederlagen tonen respect voor het ambt dat ze hebben vervuld. Ze luisteren naar Kamervoorzitter Bosma, nemen hun verlies en sluiten het hoofdstuk af met waardigheid.

Maar Timmermans? Die blijft thuis. Geen handdruk, geen bedankje, geen blik terug op zijn - laten we eerlijk zijn - vrij korte Haagse rentree. Een man die jarenlang anderen de maat nam over “respect” en “verbinding” kan het zelf niet opbrengen om zijn eigen collega’s onder ogen te komen.

Dat zegt alles.

Het contrast tussen de man die ooit tweede man van de Europese Commissie was en de politicus die nu mokkend thuiszit, kan niet groter zijn. In Brussel leefde Timmermans als technocraat onder gelijkgestemden: beleid zonder tegenstemmen, applaus zonder kritiek. Maar in Nederland werd hij eindelijk weer geconfronteerd met de echte kiezer - en die had er genoeg van.

Zijn elitaire, moralistische toon viel slecht bij gewone Nederlanders. Het was geen toeval dat juist de PVV en FVD de afgelopen jaren sterk groeiden (de FVD had een beter resultaat dan in 2023, maar in vergelijking met 2021 heeft Wilders nog steeds flinke winst), terwijl zijn fusiepartij nauwelijks aansloeg buiten Amsterdam en Utrecht. Het morele vingertje werkt niet meer.

Timmermans heeft dat niet kunnen verkroppen.

In interviews na zijn vertrek liet hij weten dat hij “heel onwaarschijnlijk” ooit nog terugkeert in de politiek. Hij wijst zelfs een ministerspost af: “Nee, echt niet.” Een opmerkelijke uitspraak voor iemand die jarenlang hamerde op “dienstbaarheid aan het land.” Kennelijk geldt die plicht alleen zolang het hem goed uitkomt.

Zijn vertrek zegt iets over de man, maar ook over de partij die hem groot maakte. GroenLinks-PvdA had zijn hoop volledig op hem gevestigd - een politieke messias die de progressieve familie moest redden. Het werd een fiasco. En nu is de redder zelf de eerste die van boord springt.

Wat Timmermans nooit begreep, is dat zijn moralistische stijl niet op bewondering stuitte, maar op irritatie. Zijn eeuwige preken over “het klimaat”, “de rechtsstaat” en “fatsoenlijk leiderschap” klonken hol, juist omdat ze van bovenaf kwamen.

Hij sprak tegen het volk, niet met het volk. En toen dat volk hem afwees, verdween zijn “liefde voor de democratie” als sneeuw voor de zon.

De echte democratische nederlaag is niet het verliezen van zetels. De echte nederlaag is dat iemand die beweerde “te verbinden” niet eens waardigheid kon tonen bij het afscheid van zijn collega’s.

Frans Timmermans is niet de verlichte denker die hij pretendeerde te zijn, maar een politicus als zovelen - ijdel, rancuneus en vol minachting voor anderen zodra hij verliest. Zijn afwezigheid bij het Kamerafscheid laat zien wie hij werkelijk is: geen staatsman, maar een gekrenkte egotripper.

De man die anderen toesprak over respect, loopt zelf weg wanneer het applaus verstomt. Dat is geen visie. Dat is zwakte.

En het past perfect bij het failliet van de partij die hij achterlaat: GroenLinks-PvdA, het project van morele zelfverheffing zonder inhoud.