Emotionele Timmermans breekpunt voor links: ‘Hij wordt dan een nare man’

Letterlijk zei Wouterse bij WNL Haagse Lobby: “Als het echt op een strijd tussen hem en Yeşilgöz aankomt, moet hij aan een infuus met valium.” Waarom? Omdat hij in verhitte debatten “een heel nare man” wordt.

De kritiek komt niet uit het niets. Tijdens eerdere debatten – zoals zijn woede-uitval tegen PVV-Kamerlid Marjolein Faber – ging Timmermans volledig door het lint. Hij noemde haar “de grootste nietsnut in vak K”, wat hem niet alleen hoongelach opleverde, maar ook stevige kritiek vanwege vrouwonvriendelijke en agressieve taal.

Het was tekenend voor wat we vaker zien: geen inhoudelijk weerwoord, maar frustratie en karaktermoord. En dat is een risico voor GroenLinks-PvdA, want de verkiezingen van 29 oktober worden een strijd op scherp – en kiezers kijken dan niet naar wie het hardst schreeuwt, maar wie controle en geloofwaardigheid uitstraalt.

Wat Timmermans wél doet, is op hoge toon de moralist uithangen. Of het nu over klimaat, migratie, Israël of “rechtse haat” gaat, hij spreekt met opgeheven vingertje, maar zelden met concrete voorstellen. Zijn boodschap: “wij zijn fatsoenlijk – de rest is fout.”

Maar hoe fatsoenlijk is het om tegenstanders weg te zetten als “gekkies”? Hoe constructief is het om op een partijcongres te roepen dat je je “niet laat vertellen wat normaal is”?

De waarheid is: Timmermans speelt met vuur. Zijn achterban mag het misschien prachtig vinden, maar de kiezer in het midden – die steeds belangrijker wordt – haakt af bij dit soort dramatische optredens.

De politiek is verhard, dat klopt. Maar GroenLinks-PvdA is daarin niet de stem van matiging, maar eerder de versneller van de polarisatie. Denk aan het wapenembargo tegen Israël – een motie van Kati Piri waar Timmermans volmondig achter stond. Een motie die wérkelijk niets oplost, maar duizenden kiezers vervreemdt die genoeg hebben van ideologische schijnbewegingen.

Waar GL-PvdA ooit een brede sociaal-democratische beweging wilde zijn, is het onder leiding van Timmermans een activistische echozuil geworden. En dat maakt hem kwetsbaar. Want zodra hij uit zijn evenwicht raakt, zoals Wouterse voorspelt, is er niets meer dan emotie – geen visie, geen kalm leiderschap.

Frans Timmermans is geen onbekende van Brussel tot de Zuidas. Maar in de Nederlandse campagnevloer gelden andere wetten. Wie daar verliest van zichzelf, verliest het volk.

De verkiezingen van oktober zullen keihard zijn – en terecht. Het gaat over grenzen, bestaanszekerheid, nationale soevereiniteit en gezond verstand. Niet over morele hysterie en theatrale uitbarstingen.

Dat Timmermans daarin zijn zwakste kant laat zien, is inmiddels geen geheim meer. Maar het is goed dat nu ook de politiek-wetenschappelijke commentatoren dat openlijk bevestigen.