Esther Ouwehand (PvdD) zegt wéér interview af: partij in totale chaos

Maar wat die agenda dan precies zo vol maakte, wil niemand zeggen. De woordvoerder weigert toelichting. En dat zegt alles.

Een partijleider die midden in een verkiezingscampagne de media mijdt, terwijl haar partij intern op springen staat - dat is niet drukte, dat is paniek.

Het is inmiddels een patroon: Ouwehand duikt weg op het moment dat er moeilijke vragen gesteld worden. Vragen over de interne onrust, over het vertrek van partijprominenten, en over de groeiende kritiek op haar leiderschap.

Nog geen week geleden stapte Niko Koffeman, medeoprichter en senator van de partij, met veel lawaai op. Hij verweet de leiding dat de PvdD “afgedwaald” is van haar oorspronkelijke missie: opkomen voor dierenwelzijn. Volgens hem houdt Ouwehand zich tegenwoordig vooral bezig met Gaza, gender en identiteitspolitiek - thema’s die niets met de kern van de partij te maken hebben.

Zijn vertrek was een mokerslag. En de manier waarop Ouwehand nu de media ontwijkt, bevestigt precies wat velen al dachten: deze partij weet niet meer waar ze voor staat.

Wat ooit begon als een frisse beweging met een duidelijk doel - beter dierenwelzijn, minder bio-industrie, meer compassie - is veranderd in een warrige, radicale club die over werkelijk élk onderwerp mee wil praten, zolang het maar “progressief” klinkt.

Dierenwelzijn lijkt nog slechts bijzaak. De focus ligt nu op internationale politiek, woke-thema’s en morele preken over “rechtvaardigheid” en “systeemverandering”. De dieren zijn verworden tot decor in een ideologisch toneelstuk.

Ouwehand belichaamt die verschuiving. Waar haar voorgangers met passie spraken over dierenrechten, houdt zij zich vooral bezig met morele verontwaardiging over wereldpolitiek. En als daar kritiek op komt, trekt ze zich terug - letterlijk, uit elk interview waar ze rekenschap zou moeten afleggen.

Het beeld van een ‘betrokken, eerlijke partijleider’ brokkelt in rap tempo af. Een leider die écht iets te zeggen heeft, verschuilt zich niet achter een “volle agenda”. Die grijpt juist elk podium aan om te laten zien waar hij of zij voor staat.

Maar Ouwehand lijkt die moed kwijt. Ze weet dat de vragen niet over dieren zullen gaan, maar over haar gebroken partij, over vertrokken medewerkers, en over kiezers die afhaken. En dus kiest ze voor stilte.

Het is dezelfde strategie die we vaker zien bij partijen in verval: zwijgen, hopen dat het overwaait, en doen alsof er niets aan de hand is. Maar het werkt nooit.

Met het vertrek van Koffeman en de mediastilte van Ouwehand lijkt de Partij voor de Dieren op een dood spoor te zitten. De kiezers die de partij groot maakten - mensen die oprecht gaven om dierenwelzijn - voelen zich verraden door de koers van hun leiders. Ze herkennen hun partij niet meer.

De PvdD stond ooit symbool voor idealisme en compassie. Nu straalt ze vooral geslotenheid, arrogantie en chaos uit. En dat zes dagen voor de verkiezingen.

Het is een pijnlijk voorbeeld van hoe een partij, zodra ze te lang rondcirkelt in de progressieve Haagse bubbel, haar ziel verliest.

Esther Ouwehand belooft verandering, maar loopt weg voor confrontatie. Ze ontwijkt de media, ontwijkt de kiezers, en ontwijkt de werkelijkheid van haar eigen partij. Wat overblijft, is een organisatie zonder richting en een leider zonder lef.

De Partij voor de Dieren is geen dierenpartij meer, maar een chaospartij - en Ouwehand is het levende symbool daarvan. De kiezers zullen haar stilte niet vergeten.