Fractieleider NSC baalt: “Doodzonde dat Agnes Joseph haar zetel meeneemt”

Een eerlijke reactie, zou je zeggen. Maar ook een signaal dat de spanningen binnen het ooit zo beloftevolle NSC steeds zichtbaarder worden. Het vertrek van Joseph is niet zomaar een administratieve verschuiving – het is opnieuw een deuk in het imago van de partij die opkwam als hét alternatief voor het kartel, maar nu zelf afglijdt naar intern gekrakeel en leegloop.

Dat Van Vroonhoven publiekelijk haar pijn uitspreekt over het “meenemen van de zetel”, zegt veel. Want ja, Joseph verlaat NSC, maar houdt wel haar Kamerzetel – en neemt die nu mee naar BBB. In het verleden werd dat “zetelroof” genoemd, zeker door partijen die zich profileerden als principieel, integer en vernieuwend. NSC hoort bij die categorie. Maar het blijkt: zodra de Kamerbankjes beginnen te wiebelen, gelden die principes ineens wat minder.

En dus laat Joseph zich zonder gêne uitroepen tot “aanwinst” van BBB, terwijl Van Vroonhoven met lege handen achterblijft. Niet alleen een Kamerlid kwijt, maar ook haar gezicht op pensioendossiers – en daarmee een cruciale schakel in NSC’s poging om inhoudelijk relevant te blijven.

De situatie laat opnieuw zien hoe NSC – ooit de rijzende ster onder de politieke nieuwkomers – langzaam uiteenvalt. De koers van Omtzigt blijft onduidelijk, de interne spanningen zijn zichtbaar en het politieke rendement blijft uit. En ondertussen staat BBB klaar om het overblijfsel van de belofte van vernieuwing gretig op te vangen.

Helma Lodders (ex-VVD) ging Joseph al voor. En je kunt je klok erop gelijkzetten dat dit niet de laatste overstap zal zijn richting Van der Plas’ groeiende fractie. Want BBB is allang niet meer het platform van de boer – het is de opvangplek van het kartel geworden. Of zoals we het eerder al noemden: het afvoerputje van Den Haag.

Van Vroonhoven probeert in haar reactie de schade te beperken. Ze noemt Joseph “een doordouwer met het hart op de goede plaats” en wenst haar “het allerbeste”. Maar tegelijk is de teleurstelling onmiskenbaar. “Wij blijven verder werken aan een eerlijk pensioen,” schrijft ze, maar het is duidelijk dat ze dat voortaan zonder hun pensioengezicht zullen moeten doen.

En dat is pijnlijk. Niet alleen voor Van Vroonhoven en NSC, maar vooral voor de kiezers die hoopten op een nieuwe politiek. Op mensen die stonden voor iets. Die bleven waar ze stonden. Die niet bij het eerste zuchtje tegenwind de partij verlieten waar ze hun mandaat kregen.