Achter de schermen van de verkiezingscampagne blijkt het er opvallend gemoedelijk aan toe te gaan tussen de zogenaamd concurrerende lijsttrekkers.
Tijdens een uitzending van Café Kockelmann kwam naar voren dat Dilan Yeşilgöz (VVD), Frans Timmermans (GroenLinks-PvdA) en Henri Bontenbal (CDA) “goede relaties” onderhouden buiten het zicht van de camera’s. Volgens de politici zelf spreken ze elkaar regelmatig, hebben ze “begrip voor elkaars positie” en houden ze contact over de toon van de campagne.
Yeşilgöz grapte zelfs tegen Bontenbal:
“Ik moet zeggen, in de campagne spreek ik je vaker dan mijn eigen man.”
Waarop presentator Kockelmann aarzelend reageerde:
“...Moet ik hierop doorvragen?”
Een onschuldige grap, zou je denken - maar tegelijk tekenend voor de innige sfeer tussen partijen die zich in het openbaar voordoen als elkaars tegenpolen.
Achter de schermen één familie: het kartel bestaat écht
De uitwisseling bij Café Kockelmann legt iets bloot wat veel kiezers al jaren vermoeden: achter de schermen verschillen
VVD,
CDA en
GroenLinks-PvdA veel minder van elkaar dan ze doen voorkomen.
Waar ze in debatten fel tegenover elkaar staan, werken ze achter de coulissen nauw samen - op dossiers als klimaat, migratie en Europese integratie.
Ze verschillen alleen in toon, niet in richting.
De VVD zegt “realistisch” te zijn, het CDA “christelijk verantwoord” en GroenLinks-PvdA “sociaal duurzaam” - maar uiteindelijk stemmen ze allemaal in met dezelfde wetten, dezelfde afspraken en dezelfde Brusselse agenda.
En dus is het niet vreemd dat Yeşilgöz, Timmermans en Bontenbal elkaar “vaker spreken dan hun eigen partners”.
Ze maken immers deel uit van dezelfde politieke familie.
🟦 Ben jij het ook zat dat de grote partijen elkaar achter de schermen wél begrijpen, maar jou als kiezer negeren? Laat Den Haag weten dat dit kartel niet namens Nederland spreekt.
👉 Teken de petitie tegen Frans Timmermans in het Torentje!
Klik hier om te tekenen. De “campagne” als toneelstuk
Wat deze situatie vooral illustreert, is dat de verkiezingscampagne steeds meer een geënsceneerd toneelstuk is.
De partijen spelen hun rol - de één wat “rechts”, de ander wat “links” - maar zodra de camera’s uitgaan, is er sprake van collegiale warmte en politieke eenheid.
Dat verklaart ook waarom dezelfde coalitiepatronen zich blijven herhalen: VVD met PvdA, CDA met D66, altijd in wisselende combinaties, maar nooit fundamenteel anders.
Het verschil zit niet in beleid, maar in verpakking.
De grap van Yeşilgöz over Bontenbal is in dat licht veelzeggend: ze meent het als grap, maar ze zegt wat iedereen diep van binnen al weet.
Timmermans en Yeşilgöz: rivalen in beeld, bondgenoten in beleid
De “goede relaties” waarover Café Kockelmann berichtte, zijn ook politiek interessant.
Frans Timmermans en Dilan Yeşilgöz bestrijden elkaar in debatten, maar delen in Brussel en Den Haag dezelfde beleidsdoelen:
- De uitvoering van de Europese Green Deal.
- De spreidingswet die asielzoekers over gemeenten verdeelt.
- En een “gematigde koers” waarin elke vorm van echte hervorming wordt gemeden.
Bontenbal voegt daar als CDA-leider het sausje van “stabiliteit” aan toe.
Het resultaat is voorspelbaar: meer van hetzelfde - precies het soort politiek waar Nederlanders inmiddels schoon genoeg van hebben.
🟥 Dít is precies wat we krijgen als Frans Timmermans, Dilan Yeşilgöz en Henri Bontenbal straks samen in een kabinet zitten: verschillende woorden, hetzelfde beleid. Laat dat niet gebeuren.
👉 Teken nu de petitie tegen Timmermans in het Torentje!
Klik hier om te tekenen. De lach verraadt het
De spontane grap bij Café Kockelmann was luchtig bedoeld, maar onthulde iets wezenlijks:
de politieke elite leeft in een eigen wereld, waar men elkaar niet bestrijdt, maar begrijpt.
De verschillen tussen VVD, CDA en GroenLinks-PvdA zijn cosmetisch geworden.
En als kiezers dat niet doorzien, eindigt Nederland na 29 oktober met weer zo’n coalitie van goede vrienden - een kabinet van knikkende gezichten en slappe compromissen.
Yeşilgöz zei dat ze Bontenbal vaker spreekt dan haar man.
De kiezer zou zich moeten afvragen: spreken deze politici elkaar vaker dan ze luisteren naar ons?