Jan Dijkgraaf fileert Dilan Yesilgöz genadeloos: “Een kakelende schijnvertoning in Pauw & De Wit”

Hij laat geen spaander heel van haar zogenoemde transformatie. Geen “nieuwe Dilan”, maar dezelfde kakelende Haagse machine, gedreven door PR en machtshonger. En dat is precies waar de echte pijn zit: de totale leegte van het huidige VVD-leiderschap.

Dijkgraaf beschreef hoe Yesilgöz zich de laatste weken anders probeerde te presenteren. Minder fel, meer luisterend, wat vriendelijker in toon. Maar wie gisteravond naar Pauw & De Wit keek, zag precies wat Jan bedoelde: geen inhoud, alleen geluid. Geen debat, alleen volume.

Dijkgraaf zette het scherp neer in zijn typerende stijl - hard, geestig, maar dodelijk precies. Hij noemde haar “de hofnar van het kippenkoor”. En inderdaad: wie haar zag kakelen door de zinnen van anderen heen, begreep onmiddellijk wat hij bedoelde.

Dat beeld blijft hangen: een politica die denkt dat ze gezag kan uitstralen door nog meer lawaai te maken.

Het is tekenend voor wat er mis is in Den Haag. Yesilgöz is de verpersoonlijking van het kartel: alles draait om het plaatje, de camera, het moment. Zodra de lichten aan zijn, wordt er “nieuw leiderschap” gespeeld - maar zodra de camera uitgaat, klinkt het oude VVD-geluid: meer Brussel, meer immigratie, meer belasting, minder Nederland.

Dat is de reden dat zoveel kiezers afhaken. Ze voelen dat het allemaal toneel is. Dat iemand als Yesilgöz niet gelooft in de woorden die ze uitspreekt, maar in de poppenkast die ze moet opvoeren om het partijkartel in stand te houden.

Dijkgraaf maakte het extra pijnlijk door ChatGPT te vragen om een gedicht over Yesilgöz in de stijl van Gerrit Komrij. Wat eruit kwam, was venijnig én raak: een “domme kip die denkt: ik kraai.”

Pijnlijk? Zeker. Maar vooral onthullend. Want het laat zien dat technologie tegenwoordig zinvoller commentaar kan leveren dan de gemiddelde Haagse politicus. Zelfreflectie bij Yesilgöz? Nul. Besef van haar eigen leegte? Geen spoor.

De VVD heeft met Dilan Yesilgöz een leider die niet weet wat ze gelooft. Ze wil rechts lijken, maar regeert links. Ze speelt tough on crime, maar laat Nederland volstromen. Ze zegt te staan voor vrijheid, maar verdedigt EU-dwang, censuur en klimaatdwang.

En het ergste is: ze denkt dat niemand dat doorheeft. Alsof kiezers dom zijn, alsof Nederlanders niet zien hoe ze wordt gestuurd door dezelfde mediaconsultants die ook de D66- en CDA-leiders regisseren.

Maar Dijkgraaf doorzag het. En hij zei wat velen denken: de “nieuwe Dilan” is een illusie - een PR-masker op een uitgebluste partij.

Dijkgraaf eindigde met een vilein compliment: hij is blij dat de “echte Dilan”, de ordinaire straatmeid, er nog is. Want alleen als ze zichzelf blijft, kan ze misschien nog een paar kiezers weghalen bij de PVV, JA21 of BBB. Een wrange constatering - want het zegt alles over de staat van de Nederlandse politiek.

Niet de inhoud telt, maar de show. Niet de visie, maar de houding. En Dilan Yesilgöz is daar het gezicht van geworden: een Haagse kakelkip in een land dat snakt naar echte leiders.