Jesse Klaver in mineur na 'palingpopulist'-flop: GL-PvdA verliest zetels door sneer aan Mona Keijzer

Dom? Dat is zacht uitgedrukt. Dit was pure zelfmoord op primetime-tv.En laten we eerlijk zijn: het past perfect in Klavers straatje. Die man is een wandelende meme van links theater. Praat over 'verbinding' terwijl hij verdeeldheid zaait, poseert op werkvloeren als een BN'er op fotoshoot, en reduceert serieuze discussies over woningnood tot scheldpartijen. Want ja, in plaats van inhoudelijk in te gaan op Keijzers punten over betaalbare huizen voor gewone Nederlanders, koos hij voor een hippe sneer. 'Palingpopulist'? Kom op, Jesse, dat klinkt als een B-kantje van een slecht cabaretoptreden. En het publiek? Die lacht nu om jóú, niet om haar.

Hier komt Max von Kreyfeldt om de hoek kijken, en god, wat een genot is zijn nieuwste column. Die man hakt erin met de precisie van een chirurg – of nee, beter: met de bijl van een boer die genoeg heeft van stedelijke betweterij. "Er is iets eigenaardigs aan de Nederlandse politiek: hoe leger de inhoud, hoe groter de gebaren. En niemand belichaamt dat beter dan Jesse Klaver, de man die spreekt alsof morele superioriteit een vorm van deskundigheid is." Bam. Recht in de roos. Von Kreyfeldt scheurt de façade open en duikt in de gore roots van GroenLinks: een fusie van communistische relicten, pacifistische dromers en radicale evangelischen die in de jaren '70 en '80 smeekten om begrip voor PLO-terreur en RAF-bommen. "Vier stromingen die elkaar vonden in hun geloof dat morele zuiverheid voor de bühne belangrijker is dan praktische haalbaarheid." Precies! Klaver is de gepolijste versie van dat erfgoed: stop een communist in een net pak met stropdas, laat hem eruitzien als een fatsoenlijk iemand... maar het blijft een communist. Onder die gladde glimlach borrelt nog altijd het marxisme, dat collectivistische gif dat Nederland op lange termijn de afgrond in sleurt. Want saamhorigheid? Nee, Klaver leeft van vijanden – zonder 'de rechtse populist' geen Jesse-show.

En Von Kreyfeldt gooit er nog een schepje bovenop: "Zijn politiek is geen strijd om ideeën, maar een voorstelling, gevoel boven kennis, symboliek boven structuur. Hij bezoekt werkvloeren als een toerist in het proletariaat: even een selfie met een monteur, een ferme blik in de camera, en terug naar Den Haag om over ‘verbinding’ te spreken." Haha, spot on. Terwijl Keijzer écht met de handen in de modder zit – letterlijk, want ze at nota bene een broodje paling in Zandvoort om haar punt te maken – hangt Klaver rond in de studio's, etiketten plakkend als een verongelijkte kleuterjuf. "Liever etiketten plakken dan argumenten begrijpen."

En dat laatste zinnetje? "Mona Keijzer mag dan worden uitgelachen, maar zij bezit iets wat Klaver mist: bestuurlijke ruggengraat." Applaus, Max. Jij snapt het: in een tijdperk van sentimenteel theater is Klaver de ster, maar Keijzer de ruggengraat die Nederland nodig heeft.

Wil je Von Kreyfeldt steunen in zijn kruistocht tegen dit soort holle pretenties? Doneren kan via max1909.backme.org. Want ja, dat marxistisch-collectivistische gedachtegoed – met al zijn belerende morele hooghartigheid – is de ondergang van ons land. Het verdeelt, het ontwricht, en het levert nul op behalve selfies en peilingsschade.