Jesse Klaver neemt emotioneel afscheid van Timmermans na verkiezingsnederlaag: ‘We gaan je missen’

De tweet van Klaver, geplaatst op 30 oktober, leest als een lofzang op de man die volgens hem “van twee partijen één beweging” maakte.

Een warme boodschap, zeker. Maar achter die vriendelijke woorden schuilt een bittere politieke realiteit.

De ‘progressieve beweging’ die Klaver en Timmermans samen probeerden te bouwen, moest hét linkse antwoord worden op de rechtse en populistische golf in Nederland. Een groot progressief blok dat de macht van “het kartel” kon herverdelen, maar dan mét idealen.

In de praktijk bleek de fusie tussen GroenLinks en PvdA echter een broos huwelijk. Achter de schermen botsten werkwijzen, achterbannen en prioriteiten voortdurend. Waar Klaver mikte op klimaat en idealisme, kwam Timmermans met de technocratische EU-aanpak en zijn typische Haagse arrogantie. De kiezer voelde dat feilloos aan.

De poging om de twee linkse zuilen samen te smeden tot één machtige beweging eindigde in desillusie. Twintig zetels - dat is zelfs minder dan wat ze apart hadden kunnen halen. De grote “linkse comeback” bleef uit.

Frans Timmermans keerde met veel bombarie terug uit Brussel. Hij moest de redder worden van links Nederland, de man die Mark Rutte’s tijdperk zou afsluiten. Maar zijn campagne strandde in eigen gewicht.

Zijn EU-verleden, zijn dramatische retoriek over “de planeet redden”, en zijn zichtbare minachting voor gewone Nederlanders maakten hem allesbehalve populair. De ‘Brusselse Frans’ die zich ooit als wereldverbeteraar profileerde, bleek niet de man die twijfelende middenkiezers wist te overtuigen.

Zijn focus op klimaat, woke-agenda’s en symboolpolitiek sloot totaal niet aan bij de zorgen over migratie, koopkracht en veiligheid - thema’s die het echte Nederland bezighouden.

En dus blijft Jesse Klaver achter met een beweging die haar anker kwijt is. De fusiepartij GroenLinks-PvdA is stuurloos, verdeeld en zonder gezicht. Timmermans was misschien geen inspirator voor de kiezer, maar wél de lijm tussen twee concurrerende organisaties.

Klaver staat nu voor een moeilijke keuze: doorgaan met de fusiedroom, of erkennen dat de gezamenlijke route een doodlopende straat is. Want als zelfs de “sterke leider” uit Brussel het niet kon redden, wie dan wel?

Het applaus dat Klaver op sociale media uitdeelt, klinkt daardoor wranger dan bedoeld. Achter zijn vriendelijke woorden klinkt de echo van een mislukt project.

Wat de episode rond Timmermans blootlegt, is iets diepers. De linkse elite, van Klaver tot Timmermans en de NPO-commentatoren die hen steunden, leeft in een bubbel. Ze praten over klimaattransitie en inclusiviteit, terwijl miljoenen Nederlanders zich zorgen maken over migratie, woningnood en stijgende prijzen.

De kiezer heeft daar nu een duidelijk oordeel over geveld. GroenLinks-PvdA kreeg niet het vertrouwen om te regeren, maar een klap in het gezicht. En dat komt niet door “slechte communicatie”, maar door een fundamentele verwijdering van de werkelijkheid.

Jesse Klaver kan Timmermans alle eer van de wereld gunnen, maar feit blijft dat hun politieke project een mislukking is. De poging om links te verenigen eindigde in electorale afstraffing.

De tweet is symbolisch: vriendelijk, emotioneel, maar totaal los van de werkelijkheid op straat. Het afscheid van Timmermans is niet alleen het einde van een politieke samenwerking - het is het failliet van een links experiment dat Nederland nooit overtuigde.

De kiezer heeft gesproken. En die had geen boodschap aan Brussel, aan GroenLinks-PvdA of aan hun grootse idealen. Die wil gewoon een regering die luistert.