Kritiek op de SGP mag wél, maar op Bilic niet? Klaagzang columnist levert stevige reacties op

Maar toen Bilic vervolgens zélf te maken kreeg met tegengas — van onder meer journalisten én gewone burgers op sociale media — brak de paniek uit. Haar reactie? Een klaagzang op X (voorheen Twitter) waarin ze zich beklaagde over “anonieme sneuneuzen” en zelfs haar afkomst erbij haalde. Want natuurlijk: als je Bilic bekritiseert, dan gaat het meteen over ‘haat’, over ‘de krant waarvoor ik schrijf’, en over ‘islam’. Pardon?

Laat één ding duidelijk zijn: de SGP maakt al sinds haar oprichting onderdeel uit van een heel oude protestants-christelijke stroming. Die stroming maakt, op basis van Bijbelse overtuigingen, een onderscheid in rolpatronen tussen mannen en vrouwen. Daar kun je het mee oneens zijn — prima zelfs, dat hoort bij een open samenleving — maar om van die partij te eisen dat ze haar overtuigingen “even” opgeeft omdat het anno 2025 is? Dat is niet kritisch zijn, dat is intolerant.

Want als vrijheid van godsdienst en vrijheid van meningsuiting íets betekenen, dan is het dat je ook mag afwijken van de heersende ideologische mode. En of je het nu leuk vindt of niet: binnen de SGP bestaat er een diepe, religieus onderbouwde visie op man/vrouw-verhoudingen in het publieke domein.

Bilic zelf deed op X een opvallende uitspraak:

Ze gooit kritiek op haar gedrag dus meteen op de grote hoop van racisme, islamkritiek en persoonlijke aanvallen. Maar nergens – echt nergens – blijkt dat mensen haar willen verbieden om kritiek te leveren op de SGP. Wat mensen wél doen? Haar erop wijzen dat haar aanval hol klinkt, zeker gezien haar eigen politieke verleden bij een partij als D66 die — laten we eerlijk zijn — zelf ook allesbehalve open stond voor kritiek.

SGP-prominent en Eerste Kamerlid Diederik van Dijk gaf daarop een reactie die zo volwassen, zo beheerst, en zó veelzeggend was, dat je alleen maar kunt concluderen: zó moet het.

Dat is dus hoe je dat doet. Geen slachtofferrol, geen schimpscheuten terug, geen huilbuien. Gewoon inhoudelijk, kalm en beschaafd reageren.

Het verschil tussen Bilic en Van Dijk is schrijnend maar leerzaam. Waar de één kritiek ervaart als een persoonlijke aanval en meteen in de slachtofferstand schiet, laat de ander zien hoe je als politicus en opiniemaker hoort om te gaan met publieke meningsvorming: door te luisteren, te weerleggen waar nodig, en verder niet te janken als het even tegenzit.

Misschien dat mevrouw Bilic dáár nog iets van kan leren. Want als je austeelt, moet je ook kunnen incasseren.