Screenshot Nieuws van de Dag / X.com
Lale Gül en Wierd Duk: Straatintimidatie teistert grote steden – maar de échte oorzaak mag niet benoemd worden
Het is een beeld dat steeds normaler lijkt te worden in onze grote steden: vrouwen die met een sleutelbos in de hand lopen, of met een busje deodorant in hun tas, omdat ze zich niet veilig voelen op straat. Schrijver Lale Gül vatte het in Nieuws van de Dag kernachtig samen:
“Vrouwen nemen sleutelbossen en deo-bussen mee, omdat ze zich niet veilig voelen.”
Dat is niet het Nederland waarin we zijn opgegroeid. Straatintimidatie — vaak in de vorm van seksistische opmerkingen, achtervolgingen of zelfs fysieke aanrakingen — is geen ‘onschuldige’ plagerij. Het is bedreigend, intimiderend en ondermijnt het gevoel van vrijheid dat vrouwen zouden moeten hebben in hun eigen buurt.
🟦 DDS zegt wat anderen niet durven. Wil jij dat wij deze hypocrisie blijven blootleggen? Steun ons via https://dds.backme.org of doneer naar NL95RABO0159098327 t.n.v. Liberty Media.
De olifant in de kamer
Journalist Wierd Duk benoemde het hardop:
“En zullen we de olifant in de kamer even benoemen?”
Die olifant is geen mysterie. In het overgrote deel van de gevallen van straatintimidatie in de grote steden gaat het om jonge mannen met een migratieachtergrond, vaak afkomstig uit of verbonden aan culturen waar een fundamenteel andere opvatting bestaat over de omgang tussen mannen en vrouwen. Politieagenten weten dit. Bewoners weten dit. En ja, politici weten dit óók.
Maar in de publieke discussie wordt dit feit angstvallig weggemoffeld. In officiële rapporten verdwijnt het achter eufemismen als “jongeren”, “overlastgevers” of “uitdagend gedrag”.
Cijfers die men liever niet bespreekt
Hoewel landelijke statistieken over de etnische achtergrond van daders vaak niet meer worden gepubliceerd — officieel om ‘stigmatisering te voorkomen’, maar in werkelijkheid om politieke schade te beperken — geven politierapporten uit het verleden een duidelijk beeld. In steden als Amsterdam, Rotterdam en Den Haag ging het in onderzoeken steevast om groepen jongens van Noord-Afrikaanse of Midden-Oosterse afkomst.
Ook in Franse en Belgische steden zien we exact hetzelfde patroon: geïmporteerde cultuurpatronen waarin vrouwen die alleen over straat gaan, automatisch als “beschikbaar” of “uitdagend” worden gezien. Dit is geen Nederlandse uitvinding, maar een importprobleem.
Politieke kramp en bestuurlijk falen
Waarom deze kramp? Omdat het erkennen van het probleem zou betekenen dat decennia aan immigratie- en integratiebeleid grandioos hebben gefaald. Het zou pijnlijk duidelijk maken dat er geen succesvolle inburgering heeft plaatsgevonden in bepaalde groepen, en dat de multiculturele droom op dit vlak een nachtmerrie is geworden.
En dus kiezen bestuurders voor wegkijken. Wijkagenten krijgen instructies om vaag te blijven in rapportages, gemeentelijke voorlichtingscampagnes focussen op “algemeen respectvol gedrag” in plaats van de daadwerkelijke dadergroepen, en landelijke politici spreken liever over “meer handhaving” dan over de cultuurkloof die het probleem voedt.
De impact op vrouwen en gemeenschappen
Het gevolg? Een groeiende groep vrouwen die ’s avonds niet meer alleen naar huis durft te lopen. Moeders die hun dochters waarschuwen om bepaalde straten te mijden. Vriendengroepen die taxi’s nemen voor afstanden die normaal prima te voet zijn.
Dit alles creëert een sluipende segregatie in onze eigen steden: bepaalde wijken of straten worden feitelijk ‘no go zones’ voor vrouwen die geen zin hebben in dagelijkse intimidatie. En het ondermijnt de sociale cohesie: waar angst regeert, verdwijnt vertrouwen.
Internationale vergelijking: overal hetzelfde probleem
In Parijs is straatintimidatie al jaren een hoofdpijndossier, met name in de voorsteden. In Brussel lopen campagnes tegen ‘catcalling’ stuk op dezelfde realiteit: de doelgroep voelt zich niet aangesproken of lacht de boodschap weg. In Berlijn erkennen sommige feministische organisaties inmiddels dat de multiculturele realiteit haaks staat op hun eerdere idealen.
Nederland is dus geen uitzondering, maar onderdeel van een bredere West-Europese trend waarin politieke correctheid een effectieve aanpak blokkeert.
Wat nodig is: eerlijkheid én harde maatregelen
Eerlijkheid is stap één. Zonder het benoemen van de herkomst van het probleem is elke campagne, elk politieteam en elke wetgeving cosmetisch. Daarna moeten er harde maatregelen volgen:
- Zero tolerance-handhaving op straatintimidatie.
- Openbaar maken van herkomstcijfers in politie- en justitierapporten.
- Uitzetbeleid voor daders zonder Nederlands paspoort.
- Heropvoedings- en herintegratieprogramma’s die daadwerkelijk resultaat eisen.
Alleen zo kan de balans worden hersteld in wijken waar vrouwen nu stelselmatig worden lastiggevallen.
Zonder waarheid geen oplossing
Straatintimidatie is geen los incident, het is een symptoom van een dieper probleem: falend integratiebeleid, wegkijken uit angst voor politieke schade, en een cultuurrelativisme dat gevaarlijk naïef is. Zolang we blijven doen alsof het “een beetje puberaal gedrag” is van “jongeren”, zal er niets veranderen.
De olifant in de kamer is levensgroot. Het wordt tijd dat we hem benoemen – en uit de kamer zetten.
🟥 DDS blijft zeggen wat anderen niet durven. Steun ons in die strijd.
👉 https://dds.backme.org of doneer direct via NL95RABO0159098327 t.n.v. Liberty Media.
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten
20 Reacties