NSC’er Willem Koops kan vertrek uit Kamer niet verwerken: “Ik lig wakker in bed”

In een bericht op X schreef hij:

“Ik kan niet slapen. Ik lig wakker in bed en het is na middernacht. Morgen is een belangrijke dag. Ik word dan door Nederland de Tweede Kamer uitgegooid.”

Alsof het volk hem onrecht heeft aangedaan - niet gewoon heeft gekozen. Koops presenteert zijn vertrek niet als het logische gevolg van democratische vernieuwing, maar als een persoonlijk drama.

Op LinkedIn schreef hij ook al een jankverhaal eersteklas. Hij beschreef hoe hij “somber op een bankje in het park” zat, waar hij “goed gecoiffeerde dames” zag die onder toezicht van Staatsbosbeheer afval verzamelden. Dat tafereel gebruikte hij als metafoor voor zijn eigen situatie.

“Overal doen mensen hun best om de wereld een beetje mooier te maken, en dat doe ik ook,” schreef hij.

Het is allemaal zo zwaar, zo existentieel, zo... koopsiaans. Een politicus die een verlies in de democratie verwart met een persoonlijke tragedie.

Koops lijkt te vergeten dat niemand in de politiek een baan “bezit”. De Tweede Kamer is geen levenslange roeping, maar een tijdelijk mandaat. Je dient, je vertegenwoordigt - en als de kiezer anders beslist, dan stap je op. Zonder drama, zonder poëtische zelfverheerlijking.

Het is niet voor niets dat veel Nederlanders genoeg hebben van politici die zich slachtoffer voelen zodra ze hun stoel kwijtraken. De burger verliest banen, spaargeld of huis - politici verliezen vooral hun ego.

Koops beschrijft zijn politieke stijl als “goedschiks als het kan, kwaadschiks als het moet.” Een fraaie zin, maar de praktijk van Nieuw Sociaal Contract onder leiding van Pieter Omtzigt was eerder het tegenovergestelde: veel praten over principes, weinig daadkracht.

NSC kwam de Kamer in met de belofte van bestuurlijke vernieuwing, transparantie en “nieuw sociaal contract.” Maar in de praktijk bleef daar weinig van over: een partij vol interne spanningen, onduidelijke koers en leden die vooral over zichzelf praten.

Koops’ emotionele afscheidsberichten lijken daar het symbool van te worden - veel gevoel, weinig inhoud.

Waar sommige politici hun vertrek gebruiken om nog één keer iets zinnigs te zeggen over beleid, grijpt Koops naar filmquotes.

Het is bijna aandoenlijk, maar ook veelzeggend: de politieke elite leeft in een eigen wereld vol pathos en persoonlijke betekenis, ver verwijderd van de realiteit van gewone Nederlanders.

De man die “niet kan slapen” omdat hij zijn Kamerzetel kwijtraakt, lijkt te vergeten dat miljoenen Nederlanders elke nacht wakker liggen van iets heel anders - stijgende huren, energieprijzen, onveiligheid, asielchaos.

Wat deze episode pijnlijk duidelijk maakt, is dat veel Kamerleden niet meer begrijpen wat dienstbaarheid betekent. Ze zien hun Kamerwerk niet als opdracht, maar als identiteit. Zodra die verdwijnt, verdwijnt ook hun evenwicht.

Koops’ klaagzang is daar het perfecte voorbeeld van: in plaats van de kiezer te bedanken, vraagt hij om medelijden. In plaats van waardig te vertrekken, deelt hij zijn slapeloze nachten.

Dat is niet nobel - dat is narcistisch.

Politici zouden er goed aan doen weer te begrijpen wat verkiezingen betekenen. Je krijgt tijdelijk het vertrouwen van de kiezer. Je doet je werk, en als het voorbij is, buig je en vertrek je. Zonder drama, zonder poëzie, zonder eenzaam bankje in het park.

Willem Koops lijkt dat nog niet te begrijpen. Maar voor Nederland is zijn vertrek geen tragedie - hooguit een adempauze.