Putters verdedigt mini-coalitie van D66 en CDA - alsof 44 zetels ineens “breed draagvlak” betekenen

Politiek•18 nov , 15:00

Het is werkelijk ongelooflijk wat er zich in Den Haag afspeelt. Voormalig informateur en huidige SER-voorzitter Kim Putters schaart zich openlijk achter de manier waarop D66-leider Rob Jetten en CDA-leider Henri Bontenbal samen aan tafel zitten om de formatie “inhoudelijk richting” te geven. Twee partijen. Samen 44 zetels.

En dat noemt hij “een verstandig begin” en een “manier om breed draagvlak te creëren.”

Pardon? Breed draagvlak? Met 44 van de 150 zetels? Het is niet eens een derde van de Kamer.

Als dit de nieuwe definitie van democratische legitimiteit is, dan kunnen we de verkiezingen net zo goed afschaffen.

Twee verliezers die doen alsof ze de koers van het land bepalen

De verkiezingen van 29 oktober waren glashelder. Nederland koos massaal voor een ruk naar rechts. Partijen als D66 en CDA zetten een goed resultaat neer, maar de algemene uitslag was een réchtse uitslag. Sterker nog, D66 kon alleen tot 26 zetels komen omdat Rob Jetten opeens heel immigratiekritisch pretendeerde te zijn.

Maar dankzij het formatiespelletje dat achter gesloten deuren wordt gespeeld, schuiven juist deze partijen aan om “inhoudelijke lijnen uit te zetten” over migratie, wonen en economie. Alsof de beweging naar rechts van het electoraat nooit heeft plaatsgevonden.

Putters, die als oud-informateur precies weet hoe het politieke spel werkt, had dat kunnen benoemen. Hij had kunnen zeggen dat het democratisch niet te verkopen is dat twee middenpartijen nu de agenda bepalen. In plaats daarvan verdedigt hij het en noemt hij het “verstandig dat er snel over de inhoud wordt gesproken.”

Let wel, die onderhandelingen worden gevoerd tussen de gedeeld grootste en de vijfde partij van het land.

Het is de omgekeerde wereld.

Wanneer bestuurders en oude machtspartijen hun greep op het land proberen te behouden via schijnparticipatie en nepprocessen, is het des te belangrijker dat burgers hun morele grenzen helder houden. Teken daarom de verklaring dat abortus geen mensenrecht is.

De oude bestuurselite beschermt zichzelf - en Kim Putters is hun spreekbuis

Putters, ooit PvdA’er, inmiddels kroonlid van het kartel, is het toonbeeld van de bestuurlijke klasse die altijd aan tafel blijft. Hij presenteert zichzelf als neutraal, maar zegt ondertussen precies wat de machtsblokken willen horen: dat het niet om “zetelaantallen” gaat, maar om “inhoud” en “verbinding.”

Die woorden klinken vriendelijk, maar ze verhullen wat er echt gebeurt: D66 en CDA proberen hun invloed te behouden via de achterdeur van de formatie. Ze hebben samen geen meerderheid, geen mandaat, geen draagvlak - maar wel de juiste vrienden in de media, bij de SER en in de ambtelijke top.

Putters spreekt niet namens het volk. Hij spreekt namens het bestuur.

“Niet naar de aantallen zetels kijken” - precies dát is het probleem

Zijn uitspraak zegt alles:

“Het is niet goed om alleen maar naar de aantallen zetels te kijken.”

Dat is de kern van de bestuurlijke arrogantie in één zin. Wat is politiek anders dan zetelaantallen? Zetels zíjn de stem van de kiezer, het fundament van representatie.

Als je dat relativeert, zeg je eigenlijk: verkiezingen doen er niet zoveel toe. De “goede” partijen weten toch wel wat beter is voor het land. Dat is geen democratie meer, dat is technocratisch karteldenken.

En het verklaart meteen waarom mensen massaal afhaken: ze stemmen, maar hun stem wordt vervolgens genegeerd door dezelfde gezichten die elk verkiezingsjaar weer aan tafel zitten onder het mom van “stabiliteit” en “breed draagvlak.”

Dezelfde politieke elite die verkiezingsuitslagen verdraait, probeert ook morele grenzen op te rekken tot ideologische slogans. Daarom is het belangrijk dat burgers blijven zeggen waar de echte grens ligt. Abortus is geen mensenrecht. Teken hier de verklaring.

“Breed draagvlak” is gewoon het oude kartelwoord voor: we luisteren niet naar de kiezer

D66 en CDA onderhandelen nu over wonen, migratie, energie en klimaat, alsof ze de natuurlijke regeringspartijen zijn. Ze praten “inhoudelijk” - dat wil zeggen: ze leggen de contouren vast waar anderen straks niet meer omheen kunnen.

En dat allemaal met steun van een oud-informateur die toevallig de voorzitter is van de SER, de plek waar precies dezelfde partijen al twintig jaar beleid uitonderhandelen met hun eigen netwerk van ambtenaren en lobbyisten.

Dat is de realiteit van “breed draagvlak”: de kiezer buitenspel, de bestuurders aan zet.

Het kartel herpakt zich - met applaus van zijn eigen commentatoren

Wat we hier zien, is geen formatie, maar een reanimatie van de macht. Kartelpolitici uit het zogenaamde midden schuiven hun stoelen weer aan tafel, geholpen door mensen als Kim Putters die het karteldenken salonfähig houden.

En dan zeggen ze: “Het gaat niet om aantallen.” Nee, natuurlijk niet. Want zodra ze naar de aantallen zouden kijken, zouden ze moeten erkennen dat Nederland iets totaal anders heeft gekozen.

En dat kunnen ze niet hebben.