Rob Jetten draait weer om hete brij heen: Noa Vahle reageert messcherp

De kijkersvraag was helder en direct: “Gaat D66 samen in een kabinet met de VVD of is dat uitgesloten?” Een eenvoudige ja-of-nee-vraag, zou je denken. Maar niet voor Rob Jetten. In plaats van te antwoorden, schoof hij de bal naar de VVD: “Daar moeten zij zich eerst maar over uitspreken.”

Het ontwijkgedrag van Jetten is exemplarisch voor wat er mis is met de gevestigde politiek in Den Haag. Geen eerlijk antwoord, geen duidelijkheid, maar eindeloos gespin. Voor politici als Jetten is transparantie geen deugd, maar een risico. Alles moet strategisch, alles moet gladgestreken worden. Want stel je voor dat je écht iets zegt.

Noa Vahle, doorgaans vooral bezig met voetbal en media, liet zich deze keer van haar scherpste kant zien. En dat was verfrissend. Ze verwoordde exact wat miljoenen Nederlanders al jaren denken: “Het is eigenlijk een ja of nee-vraag, toch?”

De reactie van het publiek was dan ook overduidelijk: een zucht van herkenning. De politiek wordt al te lang geregeerd door woordvoerders en communicatieadviseurs, niet door mensen met ruggengraat. Echte antwoorden zijn ingeruild voor holle frasen en strategisch gemanoeuvreer.

Vahle raakte met één opmerking de kern: de kloof tussen politiek en burger zit hem niet alleen in beleid, maar vooral in taal.

Dat juist Jetten deze kritiek treft, is niet toevallig. D66 staat al jaren bekend als de partij van schijntransparantie. Ze spreken over “democratische vernieuwing”, maar onderhandelen achter gesloten deuren. Ze hebben het over “klimaatleiderschap”, maar deinzen terug voor échte maatregelen met draagvlak. En als puntje bij paaltje komt, schuiven ze moeilijke vragen af op anderen.

In plaats van duidelijkheid over coalities, komt er weer zo’n laffe uitweg: “Wij wachten op de ander.” En dat terwijl de kiezer recht heeft op helderheid vóór de verkiezingen, niet pas erna in achterkamertjes. Maar D66 vertrouwt niet op de kiezer, ze vrezen de kiezer. Want die zou wel eens het verkeerde kunnen stemmen.

Wat Noa Vahle onbedoeld doet, is de vinger exact op de zere plek leggen: politiek is theater geworden. En Rob Jetten is daar een hoofdrolspeler in. Geen eerlijkheid, geen lef, geen leiderschap – maar wel een strak mediapraatje en perfect ingestudeerde ontwijkingstechniek.

De Nederlandse kiezer verdient meer dan dit. Die verdient politici die durven zeggen waar ze voor staan. Die niet elke vraag verdraaien. Die het risico nemen om onpopulair te zijn, als dat betekent dat ze tenminste eerlijk zijn. En dus is het aan mensen als Noa Vahle – buitenstaanders met gezond verstand – om af en toe keihard te zeggen wat iedereen voelt.