Schoof noemt Israëlische koers “catastrofaal” – maar doet niets

Het is het klassieke patroon van Haagse lafheid: grote woorden, moreel gelijk suggereren, maar als puntje bij paaltje komt blijft alles bij het oude. En ondertussen sterven er kinderen onder het puin. Van Israëlische bommen.

Al maanden worden ziekenhuizen, vluchtelingenkampen en scholen geraakt door Israëlische bombardementen. De VN noemt het een humanitaire ramp. Hulp komt nauwelijks door. Kinderen eten gras. Moeders geven hun baby’s water in plaats van melk.

En waar blijft Nederland? Schoof zegt: “Israël moet het oorlogsrecht naleven.” En: “er is een staakt-het-vuren nodig.” Prima. Maar dan? Geen concrete sancties, geen opschorting van wapenhandel, geen diplomatieke consequenties. Alleen “druk opvoeren” met vage Europese partners.

Woorden, geen daden. Zodat niemand in Tel Aviv zich ook maar een moment zorgen hoeft te maken over Nederlandse ruggengraat.

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu trekt zich van geen enkele oproep iets aan. Terwijl Macron spreekt over de erkenning van Palestina, Duitsland en het VK oproepen tot hulpverlening, en zelfs links en rechts in Nederland eindelijk wakker lijken te worden, blijft Israël doordenderen alsof het boven elk recht en elke norm staat.

En eerlijk is eerlijk: zolang Europa alleen maar “zorg” uitspreekt en “partnerschap” blijft zoeken, heeft Netanyahu ook vrij spel.

De enige taal die werkt, is de taal van consequenties:

Maar daar durft Nederland, onder leiding van een ambtelijke premier zonder mandaat, niet aan te beginnen.

Dat Schoof de zorgen in Nederland “begrijpt”, is op zich al tekenend. Hij begrijpt het. Hij hoort het. Maar hij handelt er niet naar.

Ondertussen trekt de slachtpartij zich voort. Israël zegt te strijden tegen Hamas, maar treft vooral burgers. Voedselkonvooien worden beschoten. Hulpverleners worden vermoord. Gaza is veranderd in een hel op aarde, mede mogelijk gemaakt door decennialange westerse steun aan Israël – politiek, militair en economisch.

En toch blijft Nederland stilletjes meedoen. Terwijl het morele toneelstuk opgevoerd wordt in de media, blijven de geldstromen intact.

Er komt een punt waarop wegkijken geen optie meer is. Waarop zwijgen medeplichtigheid wordt. Dat punt is nu al lang bereikt.

Als Israël doorgaat met de collectieve bestraffing van miljoenen mensen, dan moet Nederland daar een grens aan stellen. Wie dat niet durft, maakt zich medeschuldig. Zo simpel is het.

Dus ja, Schoof heeft gelijk: Gaza is een ramp. Maar het is een ramp die zich voltrekt met open ogen – en met stille goedkeuring van regeringen die weigeren te kiezen.