Timmermans: GL-PvdA is niet links — hilarisch!

Nee hoor, volgens Timmermans is dat slechts een “imagoprobleem”. Een soort misverstandje van het volk. Mensen zien zijn partij als extreem, radicaal, totalitair en klimaatfundamentalistisch — maar dat komt niet omdat het waar is. Dat komt omdat de burger het niet goed begrijpt.

Je moet maar durven.

De fusie van GroenLinks en PvdA is niets minder dan de officiële samenkomst van radicaal klimaatfanatisme met sociaaldemocratische belastingdrift. De partij wil:

Maar als je Timmermans mag geloven, zijn dat geen linkse standpunten. Nee, het is gewoon “solidariteit”. “Samen sterker.” “Grote volksbeweging.” Pure Orwelliaanse retoriek waar de rillingen je van over de rug lopen.

Wat hier vooral opvalt, is de diepe minachting van Timmermans voor de kiezer. Mensen zien zijn partij als links — en terecht — maar in plaats van daar verantwoordelijkheid voor te nemen, wijst hij met de vinger terug. Het ligt aan ons. Wij zijn de dommeriken die zijn politieke koers verkeerd inschatten.

De man die jarenlang eurocommissaris was, en medeverantwoordelijk is voor de klimaatgekte, de stikstofterreur en de energierekening van 400 euro per maand, denkt echt dat hij géén radicaal links beleid vertegenwoordigt.

Wat is het dan? Midden? Liberaal? Matig progressief?

Nee, het is knetterlinks, Frans. En iedereen weet dat.

Dat zelfs Ad Melkert, voormalig PvdA-leider, de fusie “overhaast, onnodig en ondoordacht” noemt, zegt alles. Zelfs binnen de eigen gelederen is de paniek voelbaar. De groep “Rood Vooruit” voelt zich “bedonderd” en zegt dat het proces hen “door de strot geduwd” wordt.

Maar Timmermans dendert door. Hij ruikt macht. Hij wil premier worden. En daarvoor moet alles wijken: geschiedenis, principes, identiteit — en blijkbaar ook de waarheid.

En terwijl de partij de kiezer probeert te sussen met een “podcast”, dreigt een nieuwe linkse moloch te ontstaan, die nog fanatieker, dogmatischer en gevaarlijker is dan de afzonderlijke partijen ooit waren.

Dat Timmermans zijn ultralinkse partij een “imagoprobleem” noemt, is lachwekkend. De burger ziet het prima. Wat hij wil, is niet een fusie van ideeën, maar een fusie van macht. En daarbij hoort misleiding. Daarbij hoort het herschrijven van de werkelijkheid.

Maar gelukkig trapt niet iedereen daarin. De kiezer doorziet het.