VVD’er Joost Hoebink valt eigen partij aan - boos over uitsluiten GroenLinks-PvdA, maar zweeg bij PVV

Volgens Hoebink “graaft de VVD zich in” en “draait de partij vast in het eigen gelijk.” Hij zegt te verlangen naar een VVD die “van links tot rechts” wil samenwerken en waarschuwt dat er straks “niemand meer overblijft om mee te werken.”

Maar opvallend is wat hij niet zegt. Toen Yesilgöz maanden geleden verklaarde dat de VVD niet met de PVV zou samenwerken, bleef het stil. Geen LinkedIn-post, geen morele verontwaardiging, geen oproep tot “verbinding.”

Kennelijk is het uitsluiten van rechtse partijen prima - maar als links even wordt buitengesloten, is dat ineens een “crisis van het liberalisme.”

Hoebink noemt zichzelf “een nieuwe VVD’er”, maar zijn woorden klinken verdacht veel als die van een D66’er met heimwee naar Rutte IV. Hij verlangt naar “het stabiele midden”, “brede coalities” en “een land gebouwd op samenwerking.”

Met andere woorden: naar het soort kartelpolitiek waar de VVD al twintig jaar deel van uitmaakt - en waardoor de partij haar rechtse kiezers kwijt is geraakt.

“Ik hoor dagelijks over breekpunten en het uitsluiten van partijen,” schrijft Hoebink. “Zo is er straks niets en niemand meer om mee samen te werken.”

Dat klinkt aardig, maar in de praktijk betekent het: de VVD moet weer met links gaan regeren. Want als je “van links tot rechts” wilt samenwerken, bedoel je natuurlijk vooral: met GroenLinks-PvdA en D66.

De VVD zakt in de peilingen naar 16 zetels. Niet omdat Yesilgöz te fel is, maar omdat haar partij jarenlang te weinig verschil maakte met links. Rutte, Dijkhoff en Van Zanen hebben het liberalisme uitgehold tot technocratie - en types als Hoebink willen precies dat voortzetten.

Hij zegt dat hij de VVD mist “die vrolijk, ambitieus en optimistisch” was. Maar de realiteit is dat die vrolijke VVD het land opzadelde met stikstofdwang, massa-immigratie en torenhoge lasten.

De echte liberalen, de ondernemers, de burgers die vrijheid serieus nemen, herkennen zich allang niet meer in dit soort holle kreten.

Dilan Yesilgöz deed wat al jaren had moeten gebeuren: een grens trekken. Ze zei helder dat de VVD niet met Frans Timmermans en zijn GroenLinks-PvdA in zee gaat. Een partij die kernenergie wil verbieden, de grenzen open wil houden en Nederlandse boeren wil opofferen aan EU-beleid hoort simpelweg niet thuis in een kabinet met de VVD.

Dat is geen “in ingraven”, dat is eindelijk eens een keuze durven maken. Maar voor Hoebink en zijn generatie “linksliberalen” is dat vloeken in de kerk. Ze willen liever weer “polderen” – met als resultaat: nul daadkracht, nul richting, en honderd compromissen.

Hoebink’s selectieve verontwaardiging zegt alles over de culturele verschuiving binnen de VVD. De partij is volgestroomd met bestuurders, consultants en mediaprofessionals die niets meer voelen bij het klassieke rechtse verhaal. Ze praten liever over “bruggen bouwen” dan over grenzen stellen.

Toen de VVD de PVV uitsloot, hoorde je Hoebink niet. Toen de VVD GroenLinks-PvdA uitsloot, stond hij ineens op LinkedIn klaar met een pleidooi voor samenwerking “van links tot rechts.” Zijn zwijgen toen Wilders werd buitengesloten zegt alles over waar zijn loyaliteit ligt.

Joost Hoebink klaagt dat de VVD “zich ingraaft,” maar het is precies andersom: de VVD is jarenlang te slap geweest, en daarom loopt de kiezer weg. Zijn pleidooi voor samenwerking met links is geen nieuw liberalisme, maar oud karteldenken in een modern jasje.

De VVD heeft niet nog meer Hoebinks nodig. De partij heeft leiders nodig die snappen dat duidelijkheid geen zonde is - en dat samenwerken met GroenLinks-PvdA het liberalisme niet redt, maar vernietigt.