Yeşilgöz houdt poot stijf: VVD wil niets met GroenLinks-PvdA te maken hebben

Dat is een opmerkelijke, maar logische stap. Want hoe zou een partij die zegt te staan voor veiligheid, economische groei en realistisch beleid ooit kunnen samenwerken met Klaver, die droomt van open grenzen, klimaathysterie en eindeloze herverdeling van geld?

Yeşilgöz herhaalde wat ze al tijdens de campagne zei: de keuze is simpel - of een rechts kabinet, of een links kabinet. En de VVD hoort, zegt ze terecht, bij het eerste.

Aan de andere kant probeert Jesse Klaver zijn kartel-imago van zich af te poetsen. Hij zei voor het gesprek met Koolmees dat zijn partij “geen blokkade opwerpt” voor samenwerking met de VVD. Alsof het GroenLinks-PvdA ooit te doen is geweest om samenwerken in plaats van domineren.

Iedereen weet wat er gebeurt zodra Klaver aan tafel zit: torenhoge belastingen, meer EU, meer klimaatdwang, meer migratie en minder vrijheid. Precies de koers die de Nederlandse kiezer in oktober massaal heeft afgewezen.

De verkiezingsuitslag was glashelder. De bleef groot (hoewel de tweede partij van het land, FVD groeide explosief, JA21 vernegenvoudigde, BBB had het moeilijk maar bleef staande, de VVD verloor licht maar hield stand, en de linkse alliantie van GroenLinks-PvdA werd alleen dankzij fusie nog enigszins relevant met een magere 20 zetels.

Toch blijven ze zich gedragen alsof Nederland links heeft gestemd.

Toch zit Yeşilgöz in een lastig parket. Binnen haar partij woedt een stille strijd. Een deel van de VVD - de oude Rutte-stroming - droomt nog steeds van “constructieve samenwerking” met de linkse elite, omdat dat goed ligt bij de NPO en in Brussel.

Maar de achterban denkt daar totaal anders over. Die wil een partij die weer kiest voor Nederlanders in plaats van globalisten, voor orde en veiligheid in plaats van klimaatpaniek, en voor gezond verstand in plaats van woke-beleid.

Door nu duidelijk afstand te nemen van GroenLinks-PvdA, kiest Yeşilgöz eindelijk de kant van die kiezers. En dat is broodnodig, want de VVD heeft de afgelopen jaren haar geloofwaardigheid zwaar beschadigd door te zwichten voor links beleid - van stikstof tot immigratie.

Wat zich nu in Den Haag afspeelt, is meer dan een formatiespel. Het is een botsing tussen twee werelden. Aan de ene kant het linkse machtsblok - GroenLinks-PvdA, D66 en de rest van het progressieve establishment. Aan de andere kant partijen die, in meer of mindere mate, willen luisteren naar wat het volk wil: minder migratie, minder EU, meer zeggenschap over eigen land.

Yeşilgöz ziet dat, en dat maakt haar houding geloofwaardig. Ze weet dat deelname aan een kabinet met GroenLinks-PvdA niet alleen politiek suïcidaal zou zijn, maar ook een verraad aan haar eigen achterban.

Toch blijft de druk enorm. De media zullen haar blijven bestoken met oproepen tot “verbinding”, “bruggen bouwen” en “redelijkheid” - allemaal codewoorden voor: buig voor links.

Yeşilgöz’ woorden betekenen in feite dat de VVD een ruk naar rechts móét maken, of anders irrelevant wordt. Want de kiezer is klaar met grijze compromissen. Nederland wil geen mengsel van links beleid en rechtse praatjes meer, maar duidelijke keuzes.

Als Yeşilgöz dat echt doorzet, zou de VVD weleens kunnen herstellen wat Rutte jarenlang heeft afgebroken: geloofwaardigheid en principe. Maar dan moet ze wel volhouden - ook als de druk van het establishment oploopt.