Britse moslimbekeerling schuldig aan plannen terreuraanslag op Joodse gemeenschap

Volgens justitie had Richardson gedetailleerde plannen voor een aanval, inclusief notities over het gebruik van mosterdgas, explosieven en handgranaten. Op een van zijn briefjes stond letterlijk: “apply gas mask, throw grenades, fire crossbow and don’t get taken alive.” De boodschap is duidelijk: hij was van plan te sterven als martelaar.

Het patroon is inmiddels bekend. Een jonge man bekeert zich tot de islam, duikt online in extremistische netwerken, raakt geobsedeerd door haat tegen Joden en het Westen - en komt uiteindelijk in beeld bij de veiligheidsdiensten. Richardson is geen uitzondering, maar onderdeel van een groter structureel probleem dat de Britse autoriteiten al jaren ontkennen.

Binnen enkele maanden na zijn bekering zat hij op jihadistische fora, sprak hij met buitenlandse strijders en deelde hij op Instagram en Snapchat openlijk antisemitische en gewelddadige boodschappen. In zijn posts noemde hij Joden “het doelwit” en verheerlijktte hij terreur tegen onschuldige burgers.

Toen de politie zijn woning doorzocht, vond men handleidingen voor het maken van TATP - de explosieve stof die ook werd gebruikt bij aanslagen in Parijs en Brussel - en schema’s voor het bereiden van mosterdgas.

De veroordeling van Richardson legt opnieuw bloot hoe gevaarlijk de combinatie is van naïviteit, verkeerde immigratiepolitiek en religieus fanatisme. De Britse autoriteiten doen er alles aan om woorden als “islamitisch terrorisme” te vermijden, maar de feiten spreken voor zich. De meeste terreuraanslagen in Europa van de afgelopen twintig jaar hebben één duidelijke gemene deler: islamitisch extremisme.

En telkens weer wordt het afgedaan als “individuele ontsporing”. Alsof het niets te maken heeft met de ideologie die deze daden voedt. Maar Richardson schreef letterlijk dat Joden zijn “doelwit” waren - een ideologisch gemotiveerde, religieus geïnspireerde haatdaad.

Dat we in 2025 nog steeds moeten constateren dat jonge Europeanen zich laten aansteken door jihadistische haat, zegt veel over de morele zwakte van het Westen. Een samenleving die bang is om waarheid te benoemen, krijgt de terreur die ze verdient.

Richardson handelde alleen, maar dat maakt hem niet minder gevaarlijk. De zogenaamde “lone wolves” zijn juist het grootste probleem: ze zijn onvoorspelbaar, moeilijk te volgen en radicaliseren vaak volledig online. Ze worden niet gestuurd door een organisatie, maar door een ideologie die alomtegenwoordig is in online netwerken, moskeeën en chatgroepen.

De Britse veiligheidsdiensten hebben in de afgelopen jaren honderden vergelijkbare gevallen onderzocht. Steeds vaker gaat het om jonge mannen, geboren en getogen in Europa, die in de islamitische leer de “zin” van hun leven menen te vinden. Ze keren zich tegen hun eigen samenleving, tegen Joden, tegen christenen, tegen alles wat vrijheid en democratie symboliseert.

Wat doet de politiek ondertussen? In plaats van de confrontatie met het islamisme aan te gaan, kiest men voor wegkijken. Critici worden weggezet als “islamofoob”, terwijl de slachtoffers van deze terreur - vaak Joden, vaak gewone burgers - letterlijk hun leven verliezen.

De morele paniek over “rechts extremisme” vult dagelijks de krantenkolommen, maar over het feit dat islamitisch terrorisme nog altijd de grootste dreiging vormt, blijft men opvallend stil. Dat is niet alleen hypocriet, het is gevaarlijk. Want zolang deze ideologie niet openlijk wordt benoemd, zal ze blijven groeien – onder onze ogen.

De veroordeling van Jordan Richardson is een waarschuwing. Niet alleen voor Groot-Brittannië, maar voor heel Europa. Zolang politici hun hoofd in het zand steken, zullen meer jongeren radicaliseren - en meer onschuldige mensen hun leven verliezen.

We moeten stoppen met het relativeren van islamistisch geweld. Het is tijd om onze grenzen, onze waarden en onze veiligheid weer serieus te nemen. De westerse samenleving is het waard om verdedigd te worden.