De EU steekt miljarden in dure spoorwegfantasie, de Lelylijn

Laten we even de feiten op een rijtje zetten. Brussel, in haar onmetelijke wijsheid, heeft besloten dat deze lijn uiterlijk in 2050 aangelegd moet zijn. Een project dat niet alleen het noorden met de rest van het land verbindt, maar ook nog eens met West- en Noord-Europa. Klinkt ambitieus, nietwaar? Maar wie gaat dat allemaal betalen? Juist, u en ik, de belastingbetaler.

Het is tekenend voor de EU en haar oneindige honger naar grootschalige, kostbare projecten. Projecten die meer lijken te draaien om het maken van een politiek statement dan om het leveren van praktische oplossingen. Terwijl de EU applaudisseert voor de Lelylijn, wordt er voorbijgegaan aan simpelere, kosteneffectievere alternatieven. Waarom investeren we miljarden in een spoorlijn als we morgen de snelheidslimiet op de snelweg kunnen verhogen naar 130 km/u (Dit is niet ondenkbaar dat dit gebeurt onder het kabinet Wilders I red.) en privébusmaatschappijen de ruimte kunnen geven om te pendelen tussen Groningen en de rest van de wereld? Investering: nul. Resultaat: beter en direct.

Maar nee, in plaats daarvan kiest men voor het grote, dure speeltje. Een project dat ons nog decennia lang aan de EU zal binden door financiële verplichtingen en afhankelijkheid. Dit is niet alleen een klap in het gezicht van de Nederlandse belastingbetaler, het is ook een zoveelste bewijs van de doorgeschoten grootheidswaanzin van de EU.

De Lelylijn is misschien een droom voor de Eurofielen, maar voor de nuchtere Nederlander is het een nachtmerrie. Een nachtmerrie van eindeloze kosten, bureaucratie en EU-inmenging. Het wordt hoog tijd dat we ons afvragen: willen we echt een dergelijke toekomst, vastgeketend aan de grillen en dure projecten van Brussel? Het antwoord ligt voor de hand: nee, bedankt!