Dodelijk en duivels: Nederlanders verliezen hun verstand om horrorpop Labubu

Honderden, soms duizenden euro’s worden er neergelegd voor deze gruwelijk vormgegeven poppetjes die rechtstreeks uit een koortsdroom lijken te komen. En wie zijn die gekken die zich hieraan overgeven? Niet alleen kinderen. Nee, ook volwassen mannen en vrouwen staan als dolgedraaide verzamelaars in de rij – letterlijk – voor een stukje plastic in een kartonnen doos.

Labubu is een product van geraffineerde marketing en pure hysterie. De pop heeft een grijns die meer weg heeft van Chucky dan van een pluche knuffel. Toch zijn mensen er zó door geobsedeerd dat ze hun spaargeld inruilen voor een nieuwe “zeldzame editie” uit een zogenaamde mystery box.

Consumentenpsycholoog Patrick Wessels legt uit dat het allemaal te maken heeft met het idee van “erbij horen” en “de kick van de jacht.” Maar dat is precies wat het is: massapsychose in een commercieel jasje.

Het wordt nog absurder als mensen dit soort aankopen zien als een “investering.” Alsof een pop met glazige ogen en opengesperde muil over tien jaar een tweedehands Rolex waard is. Volgens Wessels is dat ook totale onzin: “Verzamel iets omdat je er blij van wordt.” Maar zijn we serieus blij van deze demonische creaturen?

Wat we hier zien is geen onschuldige rage. Dit is kapitalistische manipulatie van de bovenste plank, verpakt in een knuffelvelletje. Mensen – en vooral ouders – worden onder druk gezet door sociale media en het bandwagon-effect. “Iedereen doet het, dus ik ook.” Intussen wordt er emotioneel én financieel misbruik gemaakt van een bevolking die wanhopig hunkert naar iets om bij te horen.

Wat zegt het over een samenleving waarin volwassenen zich gedragen als kinderen, en kinderen als koopvee? Labubu-poppen zijn het zoveelste symptoom van een cultuur waarin we identiteit halen uit bezit in plaats van uit principes. Een angstaanjagende ontwikkeling.

Wie met een nuchter oog kijkt, ziet een duister plaatje. Letterlijk én figuurlijk. De poppen zijn eng, lelijk en doordrenkt met een soort groteske charme die alleen marketingpsychologen kunnen verklaren. Maar dat mensen er vrijwillig honderden euro’s voor over hebben, zegt vooral iets over de hysterische infantiliteit van onze tijd.

Even eerlijk: deze poppen zijn geen Disney-pluche. Ze lijken eerder ontworpen door een nachtschaduw op paddo’s. De ogen zijn leeg, de tandjes scherp en het geheel straalt meer uit van een spookhuisattractie dan van een kindervriend.

Het is eigenlijk pijnlijk ironisch dat mensen zich druk maken over AI en privacy, terwijl ze intussen lachend 400 euro aftikken voor een verknipte schreeuwpop die er uitziet alsof hij ’s nachts je ziel komt opeten. Wat is er gebeurd met onze nuchterheid? Met gezond verstand?

Wat begon als een geinige knuffel is uitgegroeid tot een grotesk circus. Labubu is geen speelgoed. Het is een symbool van collectieve verdwazing, van massale marketingverslaving, en van het totale verdwijnen van volwassenheid in onze samenleving.

Laat je niet beetnemen door de flitsende video’s op TikTok of de hysterie op Instagram. Dit is geen leuke trend. Dit is een cultuur die zijn ankers kwijt is. En als we niet uitkijken, wordt de volgende hype nog gekker, nog lelijker en nog duurder.

Labubu is geen vriend. Labubu is een waarschuwing.