Overheid vreest klimaatrechtszaken - en wil dwangsommen betalen uit eigen klimaatfonds

Met andere woorden: als het kabinet zijn eigen klimaatdoelen niet haalt, betaalt het de rekening... met geld dat eigenlijk bedoeld is voor diezelfde klimaatdoelen. Een absurde, bijna cynische logica die perfect samenvat hoe verziekt het klimaatbeleid in Den Haag inmiddels is.

Volgens de Klimaatwet moet Nederland in 2030 de uitstoot van broeikasgassen met 55 procent hebben verminderd ten opzichte van 1990. Tot nu toe is dat slechts 36 procent gelukt. En het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) zegt het keihard: de kans dat het doel gehaald wordt, is minder dan 5 procent.

Wat betekent dat concreet? Dat Nederland miljarden uitgeeft aan “groene” plannen, warmtepompen en subsidies voor elektrische auto’s - maar ondertussen nauwelijks resultaat boekt. En nu de overheid zelf vreest voor rechtszaken, wil ze alvast geld reserveren om die dwangsommen te betalen. Niet uit het algemene budget, nee - uit het klimaatfonds van tientallen miljarden euro’s.

Een fonds dat is gevuld met belastinggeld, dat zogenaamd bedoeld is om de CO₂-uitstoot te verlagen, niet om eigen falen af te kopen.

Het ministerie van Financiën vreest volgens de gelekte documenten dat rechterlijke uitspraken de staat kunnen dwingen tot noodmaatregelen om de CO₂-uitstoot razendsnel te verlagen. Dat zou miljarden kosten. Maar in plaats van dat de overheid eerlijk toegeeft dat het beleid niet werkt, probeert men alvast de schade te beperken - door een juridisch ‘potje’ te creëren binnen het klimaatfonds.

Dit is geen beleid meer, dit is paniekmanagement. Het ministerie van Klimaat en Groene Groei beweert dat “dwangsommen nu niet aan de orde zijn”, maar uit de interne correspondentie blijkt dat ambtenaren intern wél waarschuwen dat het risico reëel is. Ze spreken over “noodmaatregelen” en “juridische kwetsbaarheid”.

Wat zegt dat? Dat zelfs binnen het kabinet niemand nog gelooft dat de klimaatplannen realistisch zijn.

Het klimaatfonds, ooit aangekondigd als hét middel om Nederland te “vergroenen”, dreigt nu te veranderen in een bodemloze put. Eerder werd er al geld uitgehaald voor andere projecten die niets met CO₂-reductie te maken hebben, en nu lijkt zelfs het betalen van dwangsommen bespreekbaar.

Een van de geraadpleegde juristen noemt het “de omgekeerde wereld”: geld dat bedoeld is om klimaatverandering te bestrijden, wordt nu gebruikt om de juridische gevolgen van het niet-bestrijden ervan af te kopen.

En wie draait er op voor deze wanvertoning? Juist. De belastingbetaler.

De waarheid is simpel: Nederland is in een juridisch moeras beland door zijn eigen klimaatfanatisme. Politici hebben met grote woorden wetten aangenomen die juridisch nauwelijks uitvoerbaar zijn. Ze hebben rechterlijke uitspraken (zoals de Urgenda-zaak) tot dogma verheven. En nu ze merken dat hun eigen wetten tegen henzelf keren, proberen ze zich eruit te kopen.

Dat is geen bestuur meer - dat is bestuurlijk zelfdestructie.

Het klimaatbeleid van Nederland is niet alleen mislukt - het is juridisch en financieel onhoudbaar geworden. De overheid weet dat ze haar eigen doelen niet haalt, maar in plaats van bij te sturen, bereidt ze zich voor om de gevolgen van dat falen af te kopen met geld van de burger.

De echte vraag is niet of Nederland zijn klimaatdoelen haalt, maar hoeveel miljarden het ons nog gaat kosten om te doen alsof. En zolang Den Haag blijft geloven dat rechtszaken en fondsen beleid kunnen vervangen, zal de rekening van dat geloof telkens weer op de mat van de gewone Nederlander vallen.