Wolvenplaag op de Veluwe: grootste dichtheid ter wereld in piepklein Nederland

Faunabeheerders spreken van een “uitzonderlijke situatie”, maar dat is nog zacht uitgedrukt. Want wat hier gebeurt, is het gevolg van jarenlange politieke lafheid en naïef natuurromantisme.

Sinds de wolf officieel terugkeerde naar Nederland, werd hij behandeld als een soort heilige. Milieubewegingen en linkse partijen klapten in hun handen: de natuur herstelt zichzelf, de wolf hoort erbij, dit is “ecologisch evenwicht”.

Maar die idyllische praatjes botsen keihard met de realiteit van boeren, schapenhouders en bewoners. Honderden dieren zijn inmiddels verscheurd, angst groeit, en op sommige plekken durven mensen ’s avonds hun vee niet meer buiten te laten. Toch blijft Den Haag de wolf juridisch beschermen alsof het een bedreigde soort is.

Het resultaat: de mens wordt verjaagd, de wolf floreert.

Wat deze cijfers laten zien, is dat de balans totaal zoek is. Tien nesten op de Veluwe, tientallen welpen - en dat terwijl de Veluwe geen eindeloze wildernis is, maar een lappendeken van dorpen, wegen, fietspaden en landbouwgrond.

De wolf trekt zich daar niets van aan. Hij kruist spoorlijnen, loopt langs dorpsranden, duikt op bij campings en toeristische paden. En toch weigert de overheid een actief populatiebeheer te voeren. Alsof Nederland de Serengeti is, in plaats van een land waar 18 miljoen mensen op elkaar wonen.

De cijfers liegen niet: 116 wolven betekent dat prooidieren - reeën, schapen, runderen - constant worden belaagd. Boeren draaien op voor de schade, jagers zien hun wildpopulaties instorten en bewoners voelen zich onveilig. Toch houdt Den Haag vol dat “de wolf een beschermde soort” is en dat “de natuur haar gang moet gaan.”

Maar hoe natuurlijk is het als we met miljoenen mensen op een kluitje leven en roofdieren zonder enige beperking toestaan? De wolf hoort niet thuis in een land waar elk weiland een grenspaal heeft en elke hectare is ingedeeld.

Dit gaat niet meer over ecologie, maar over ideologie. Over een elite die liever een symbooldier beschermt dan de veiligheid van haar burgers.

De terugkeer van de wolf had nooit uit de hand mogen lopen. Een beperkt aantal dieren in afgelegen gebieden - tja, daar kan je misschien nog iets voor zeggen. Maar een wolvendichtheid die groter is dan in Finland, Zweden of Canada? Dat is geen natuurherstel, dat is wanbeleid.

Nederland kan niet én de hoogste bevolkingsdichtheid én de hoogste wolvendichtheid ter wereld hebben zonder problemen. Die rekensom klopt gewoon niet.

Het is tijd dat de politiek wakker wordt. Niet morgen, maar vandaag. Stop met de ideologische bescherming van de wolf en kies voor verstandige regulering. Beperk de populatie, bescherm vee en mensen, en herstel de balans die nu volledig zoek is.

De wolf hoort niet in elk bos, elke wei en elke achtertuin. Wie dat nog steeds niet durft te zeggen, leeft in een fantasiewereld.